[fiction ]Godhand Teru หัตถ์ เทรุ ผู้ที่ไม่ใช่สายเลือด yaoi โปรดพิจาณา
หน้า 1 จาก 1
[fiction ]Godhand Teru หัตถ์ เทรุ ผู้ที่ไม่ใช่สายเลือด yaoi โปรดพิจาณา
aria Sun Apr 18, 2010 7:31 pm
Title : Godhand Teru
เริ่มเรื่อง : มาจากแรงหื่น
คนเขียน : agava หรือจอมหื่น เอ้ย! จอมเวทย์ที่ถูกลืม
Pairing :หมอคิตามิx หมอเทรุxหมอชิโนมิยะ
Rating: ตอนนี้ PG-13
Spoilers: เริ่มหื่นจากต้นฉบับ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง พระเอก คือ หมอเทรุ กำลังอยู่เวนยามดึก คนเดียว หึหึหึหึ
กี่ตอนจบ ? : คาดว่ายังคงไม่จบง่ายๆ แต่เอามาหย่อนไว้ที่บอร์ดนี้ให้อ่านเล่น
"ฮ้าววว.วว......." เสียงหาวอย่างอ้าปากกว้างดังขึ้นกลางดึกของโรงพยบาลวาลฮาลา คุณหมอหนุ่มที่หน้าตาดูยังไงก็เด็กมัธยมกำลังขยี้ตาปรือ เดินตรวจไข้รอบดึกของวันนี้ เทรุกำลังกลับไปที่ห้องเวรหลังจากไปดูแลคนไข้คนนึงที่อาการเกิดทรุดเพราะโรคแทรกกระทันหัน แต่ก็รักษาได้เรียบร้อยโดยดี
เสียงนาฬิกาห้องตรวจเวรดังบ่งบอกถึงเวลานี้ ที่ล่วงเลยมาถึง สองยามแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงต้องนอนพักซักหน่อยก่อนจะเริ่มตรวจรอบครั้งต่อไป ร่างเล็กถอดเสื้อกราวออกพร้อมปลดเน็กไทที่รัดแน่นออกแขวน จริงๆแล้วคุณอายาโนะอุตส่าห์เป็นคนผูกเนคไทให้ซะสวย แต่จะให้เขานอนทั้งที่ผูกเนคไทด้วยคงไม่ไหว เทรุล้มตัวลงนอน ก่อนจะหลับไปแทบในทันที
................
.......................
" เอ้า! ชนแก้วๆ เฮ้ ชิโนมิยะคุง จะไปใหนน่ะ" เสียงๆหนึ่งที่เริ่มมึนๆ ทักชายหนุ่มที่กำลังเดินออกจากงานเลี้ยงศิษเก่าของมหาลัยแพทย์ ถึงชายหนุ่มจะไม่ใช่ศิษย์เก่าที่นี่โดยตรงแต่เขาก็เคยแวะไปมาระหว่าเรียนบ่อยๆ จึงได้รับการเชิญมาด้วยโดยปฏิยาย
" ขอโทษครับคุณ ซาเองุจิ แต่มันค่อนข้างดึกแล้ว และพรุ่งนี้ผมต้องเข้างานแต่เช้า คงต้องขอตัวครับ"
" อา...ไม่เป็นไรๆ แหม..แต่จะกลับซะแล้ว ว่าจะชวนไปต่ออีกซักร้านอยู่เชียว"
" ขอบคุณที่ชวนครับ แต่ต้องขอตัวจริงๆ" หมอชิโนมิยะ ปฏิเสธอย่างสุภาพ
" อื้ม! ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็ฝากทักทายคุณพ่อของเธอด้วยก็แล้วกัน"
"ครับ"
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหลังจากผละออกมาจากงานเลี้ยงได้ จริงๆเขาไม่จำเป็นที่จะต้องไปงานเลี้ยงไร้สาระนี่ด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ต้องคิดถึงชื่อเสียงของพ่อด้วย ถึงได้ยอมๆมา และตอนนี้เขาก็ควรจะกลับออกมาได้แล้ว ร่างเพียงพลิกนาฬิกาดู ก็พบว่าเป็นเวลาเกือบตีสามแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจ แวะไปที่วาลฮาลาเลยดีกว่า เพราะยังไงเขาก็มีชุดเปลี้ยนอยู่ในห้องพักคุณหมออยู่แล้ว จะกลับบ้านเพื่อนอนอีก 2-3 ชั่วโมงทำไม
ชายหนุ่มขับรถตรงไปยังวาลฮาลาทันที เสียงเดินดังกระทบหินอ่อนเป็นระยะๆ ชายหนุ่มผงกศรีษะ ทักทายนางพยาบาลรอบดึก ก่อนจะตรงไปยังห้องหมอเวร
ชิโนมิยะ เปิดประตูเข้าไปก็พบ หมอเทรุนอนกรนครอกอยู่มุมหนึ่งของห้องด้วยท่าทางหกสูง ก่อนจะพลิกตีวงกล้างเป็นวงเวียนแล้วนอนต่อ ชิโนมิยะ มองร่างเล็กบนเตียงด้วยอารมณืที่บอกไม่ถูก เอือมระอา น่าดูถูก ไม่พัฒนา เด็กอ่อนหัดฯลฯ ดูจากภายนอกไม่คิดเลยว่าจะเป็นหมอที่มีฝีมือทัดเทียมกับเขา แถมคุณหมอคิตามิที่เขาชื่นชมยังคอยดูแลมันอีก แต่ก็ต้องยอมรับในฝืมือ
ดวงตาสีนำตาลเข้ม ปลายตามองหมอเทรุที่กำลังนอนอมยิ้มด้วยอารมณ์หงุดหงิด มือใหญ่คล่อมร่างเล็กกว่าเอาไว้พลางยื่นหน้าลงมองจนใกล้ สายตาวาดผ่านใบหน้าจนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเล็ก ริมฝีปากที่คุณหมอคิตามิเคยสัมผัส...
*************************
บทที่ 2
*********
...โบราณเขาว่าไว้ ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ...
**********
ความอุ่นนุ่มประทับริมฝีปากเล็กสัมผัสบางเบาประกบเปลี่ยนทิศทางก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นอุ่นเลาะตามไรฟันขบเม้มเพื่อซอดแทรกคววามหวานล้ำให้ลึกกว่านั้น ลิ้นร้อนดุนฟันให้เผยอขึ้นจนลิ้นของทั้งคู่สัมผัสกันพัวพันปลายลิ้นหวานแซกซอนไปทุกที่ เทรุคราง อือ.. หากแต่นัยน์ตายังคงปิดสนิท ชิโนมิยะถอนริมฝีปากออก ก่อนใช้ปลายนิ้วไร้ริมฝีปากบางที่ตนชิมไปเมื่อครู่..
...รสวนิลา.. กินเค็กที่คนไข้ให้มาอีกแล้วสิท่า
" ฉันไม่ยอมยกหมอคิตามิให้นายแน่ เทรุ" ริมฝีปาดอุ่นประกบซ้ำอีกครั้งก่อนจะถอยห่าง
" หมอคิตามิต้องเป็นของชั้น "
.............
"ว๊ากกก.ก......กกก" ร่างเล็กลุดพรวดขึ้นมาจากเตียง ดวงตากลมโตหันมองซ้าย ขวาอย่างระแวงหากแต่ภาพที่เข้ามาในสายตามีเพียงห้องพักโล่งว่างที่มีเพียงแต่เขานอนอยู่คนเดียว
"ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย บรื๋อ..." เทรุ ขนหัวลุกเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่ ในฝันเจ้าตัวกำลังนั่งเลียไอศครีมสตอร์เบอร์รี่ขนาดใหญ่พิเศษกับคุณอายาโนะอยู่ดีๆ ไอศครีมตรงหน้าก็กลายร่างเป็นไอ้เจ้าชิโนมิยะมาพัวพัน..เอ่อ..ในปากเขา แถมพอมันชิมไอครีมในปากเขาหมดยังบอกว่า 'อร่อยมากขอบคุณที่เลี้ยงอีกต่างหาก' ตูฝันบ้าอะไรวะเนี่ย หยะแหยงวุ้ย!
"ฮ้าวว.ว...ว..." ร่างเล็กผูกเนคไทใส่เสื้อกราวน์เตรียมพร้อม เดินออกจากห้อง ชายหนุ่มทักพยาบาลที่มาเปลี่ยนเวรเช้าแทนกะกลางคืน ขณะนี้เกือบจะหกโมงเช้าเต็มทีแล้ว
" อรุณสวัสดิค่ะ หมอเทรุ รับกาแฟหน่อยใหมคะ" นางพยาบาลกะดึก อายุมิ เดินออกมาจากห้องพักผ่อน พร้อมกาแฟและคุกกี้ชินเล็ก
" ว้าว! คุกกี้ ขอบคุณครับ อายูมิซัง" เทรุดิ่งไปหานางพยาบาลร่างเล็กทันที แต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะรับคุกกี้และกาแฟจากหญิงสาวสายตาก็เหลือบไปเห็นอีกบุคลนึงที่นั่งอยู่ในห้องพักผ่อนซะก่อน
" อ้าว! ชิโนมิยะ ทำไมนายมาอยู่นี่ล่ะ" เทรุทักชายหนุ่มด้วยสีหน้าหมุ่นๆ โดยที่ในหัวพยามปัดความฝันบ้าที่สุดแหยงไปให้พ้นๆสมองอยู่
" ชั้นมาอยู่ที่ใหน ตรงใหน ส่วนใหน มันก็เรื่องของชั้น"
" ชิ! ยังเป็นคนที่น่ารังเกียจเหมือนเดิมเจ้าบ้านี่" ร่างเล็กบ่นพึมพำที่ก็ยังไปเข้าหูผี ของชิโนมิยะอยู่ดี แทนที่จะพูดประโยคแสบร้อนโต้กลับชายหนุ่มกลับเหยียดรอยยิ้มเหมือนจะรับคำปรามาทอย่งเต็มใจ
เทรุรีบกินของว่างลงท้อง แล้วไปเดินตรวจคนไข้ต่อทันที แหง..ล่ะ ใครจะไปยอมอยู่กับเจ้านั่นนานๆฟะ
ชายหนุ่มบ่นไปตลอดทาง โดยไม่รู้เลยว่าในอนคตอันใกล้นี้ เขาไม่ได้เพียงต้องพัวพันกับชิโนมิยะเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยังลากคิตามิมาเกี่ยวติดไปด้วย
เริ่มเรื่อง : มาจากแรงหื่น
คนเขียน : agava หรือจอมหื่น เอ้ย! จอมเวทย์ที่ถูกลืม
Pairing :หมอคิตามิx หมอเทรุxหมอชิโนมิยะ
Rating: ตอนนี้ PG-13
Spoilers: เริ่มหื่นจากต้นฉบับ เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง พระเอก คือ หมอเทรุ กำลังอยู่เวนยามดึก คนเดียว หึหึหึหึ
กี่ตอนจบ ? : คาดว่ายังคงไม่จบง่ายๆ แต่เอามาหย่อนไว้ที่บอร์ดนี้ให้อ่านเล่น
"ฮ้าววว.วว......." เสียงหาวอย่างอ้าปากกว้างดังขึ้นกลางดึกของโรงพยบาลวาลฮาลา คุณหมอหนุ่มที่หน้าตาดูยังไงก็เด็กมัธยมกำลังขยี้ตาปรือ เดินตรวจไข้รอบดึกของวันนี้ เทรุกำลังกลับไปที่ห้องเวรหลังจากไปดูแลคนไข้คนนึงที่อาการเกิดทรุดเพราะโรคแทรกกระทันหัน แต่ก็รักษาได้เรียบร้อยโดยดี
เสียงนาฬิกาห้องตรวจเวรดังบ่งบอกถึงเวลานี้ ที่ล่วงเลยมาถึง สองยามแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าเขาคงต้องนอนพักซักหน่อยก่อนจะเริ่มตรวจรอบครั้งต่อไป ร่างเล็กถอดเสื้อกราวออกพร้อมปลดเน็กไทที่รัดแน่นออกแขวน จริงๆแล้วคุณอายาโนะอุตส่าห์เป็นคนผูกเนคไทให้ซะสวย แต่จะให้เขานอนทั้งที่ผูกเนคไทด้วยคงไม่ไหว เทรุล้มตัวลงนอน ก่อนจะหลับไปแทบในทันที
................
.......................
" เอ้า! ชนแก้วๆ เฮ้ ชิโนมิยะคุง จะไปใหนน่ะ" เสียงๆหนึ่งที่เริ่มมึนๆ ทักชายหนุ่มที่กำลังเดินออกจากงานเลี้ยงศิษเก่าของมหาลัยแพทย์ ถึงชายหนุ่มจะไม่ใช่ศิษย์เก่าที่นี่โดยตรงแต่เขาก็เคยแวะไปมาระหว่าเรียนบ่อยๆ จึงได้รับการเชิญมาด้วยโดยปฏิยาย
" ขอโทษครับคุณ ซาเองุจิ แต่มันค่อนข้างดึกแล้ว และพรุ่งนี้ผมต้องเข้างานแต่เช้า คงต้องขอตัวครับ"
" อา...ไม่เป็นไรๆ แหม..แต่จะกลับซะแล้ว ว่าจะชวนไปต่ออีกซักร้านอยู่เชียว"
" ขอบคุณที่ชวนครับ แต่ต้องขอตัวจริงๆ" หมอชิโนมิยะ ปฏิเสธอย่างสุภาพ
" อื้ม! ไม่เป็นไรๆ ยังไงก็ฝากทักทายคุณพ่อของเธอด้วยก็แล้วกัน"
"ครับ"
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหลังจากผละออกมาจากงานเลี้ยงได้ จริงๆเขาไม่จำเป็นที่จะต้องไปงานเลี้ยงไร้สาระนี่ด้วยซ้ำ แต่ยังไงก็ต้องคิดถึงชื่อเสียงของพ่อด้วย ถึงได้ยอมๆมา และตอนนี้เขาก็ควรจะกลับออกมาได้แล้ว ร่างเพียงพลิกนาฬิกาดู ก็พบว่าเป็นเวลาเกือบตีสามแล้ว ชายหนุ่มจึงตัดสินใจ แวะไปที่วาลฮาลาเลยดีกว่า เพราะยังไงเขาก็มีชุดเปลี้ยนอยู่ในห้องพักคุณหมออยู่แล้ว จะกลับบ้านเพื่อนอนอีก 2-3 ชั่วโมงทำไม
ชายหนุ่มขับรถตรงไปยังวาลฮาลาทันที เสียงเดินดังกระทบหินอ่อนเป็นระยะๆ ชายหนุ่มผงกศรีษะ ทักทายนางพยาบาลรอบดึก ก่อนจะตรงไปยังห้องหมอเวร
ชิโนมิยะ เปิดประตูเข้าไปก็พบ หมอเทรุนอนกรนครอกอยู่มุมหนึ่งของห้องด้วยท่าทางหกสูง ก่อนจะพลิกตีวงกล้างเป็นวงเวียนแล้วนอนต่อ ชิโนมิยะ มองร่างเล็กบนเตียงด้วยอารมณืที่บอกไม่ถูก เอือมระอา น่าดูถูก ไม่พัฒนา เด็กอ่อนหัดฯลฯ ดูจากภายนอกไม่คิดเลยว่าจะเป็นหมอที่มีฝีมือทัดเทียมกับเขา แถมคุณหมอคิตามิที่เขาชื่นชมยังคอยดูแลมันอีก แต่ก็ต้องยอมรับในฝืมือ
ดวงตาสีนำตาลเข้ม ปลายตามองหมอเทรุที่กำลังนอนอมยิ้มด้วยอารมณ์หงุดหงิด มือใหญ่คล่อมร่างเล็กกว่าเอาไว้พลางยื่นหน้าลงมองจนใกล้ สายตาวาดผ่านใบหน้าจนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากเล็ก ริมฝีปากที่คุณหมอคิตามิเคยสัมผัส...
*************************
บทที่ 2
*********
...โบราณเขาว่าไว้ ยิ่งเกลียดยิ่งเจอ...
**********
ความอุ่นนุ่มประทับริมฝีปากเล็กสัมผัสบางเบาประกบเปลี่ยนทิศทางก่อนจะค่อยแทรกปลายลิ้นอุ่นเลาะตามไรฟันขบเม้มเพื่อซอดแทรกคววามหวานล้ำให้ลึกกว่านั้น ลิ้นร้อนดุนฟันให้เผยอขึ้นจนลิ้นของทั้งคู่สัมผัสกันพัวพันปลายลิ้นหวานแซกซอนไปทุกที่ เทรุคราง อือ.. หากแต่นัยน์ตายังคงปิดสนิท ชิโนมิยะถอนริมฝีปากออก ก่อนใช้ปลายนิ้วไร้ริมฝีปากบางที่ตนชิมไปเมื่อครู่..
...รสวนิลา.. กินเค็กที่คนไข้ให้มาอีกแล้วสิท่า
" ฉันไม่ยอมยกหมอคิตามิให้นายแน่ เทรุ" ริมฝีปาดอุ่นประกบซ้ำอีกครั้งก่อนจะถอยห่าง
" หมอคิตามิต้องเป็นของชั้น "
.............
"ว๊ากกก.ก......กกก" ร่างเล็กลุดพรวดขึ้นมาจากเตียง ดวงตากลมโตหันมองซ้าย ขวาอย่างระแวงหากแต่ภาพที่เข้ามาในสายตามีเพียงห้องพักโล่งว่างที่มีเพียงแต่เขานอนอยู่คนเดียว
"ฝันบ้าอะไรวะเนี่ย บรื๋อ..." เทรุ ขนหัวลุกเมื่อนึกถึงความฝันเมื่อครู่ ในฝันเจ้าตัวกำลังนั่งเลียไอศครีมสตอร์เบอร์รี่ขนาดใหญ่พิเศษกับคุณอายาโนะอยู่ดีๆ ไอศครีมตรงหน้าก็กลายร่างเป็นไอ้เจ้าชิโนมิยะมาพัวพัน..เอ่อ..ในปากเขา แถมพอมันชิมไอครีมในปากเขาหมดยังบอกว่า 'อร่อยมากขอบคุณที่เลี้ยงอีกต่างหาก' ตูฝันบ้าอะไรวะเนี่ย หยะแหยงวุ้ย!
"ฮ้าวว.ว...ว..." ร่างเล็กผูกเนคไทใส่เสื้อกราวน์เตรียมพร้อม เดินออกจากห้อง ชายหนุ่มทักพยาบาลที่มาเปลี่ยนเวรเช้าแทนกะกลางคืน ขณะนี้เกือบจะหกโมงเช้าเต็มทีแล้ว
" อรุณสวัสดิค่ะ หมอเทรุ รับกาแฟหน่อยใหมคะ" นางพยาบาลกะดึก อายุมิ เดินออกมาจากห้องพักผ่อน พร้อมกาแฟและคุกกี้ชินเล็ก
" ว้าว! คุกกี้ ขอบคุณครับ อายูมิซัง" เทรุดิ่งไปหานางพยาบาลร่างเล็กทันที แต่ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะรับคุกกี้และกาแฟจากหญิงสาวสายตาก็เหลือบไปเห็นอีกบุคลนึงที่นั่งอยู่ในห้องพักผ่อนซะก่อน
" อ้าว! ชิโนมิยะ ทำไมนายมาอยู่นี่ล่ะ" เทรุทักชายหนุ่มด้วยสีหน้าหมุ่นๆ โดยที่ในหัวพยามปัดความฝันบ้าที่สุดแหยงไปให้พ้นๆสมองอยู่
" ชั้นมาอยู่ที่ใหน ตรงใหน ส่วนใหน มันก็เรื่องของชั้น"
" ชิ! ยังเป็นคนที่น่ารังเกียจเหมือนเดิมเจ้าบ้านี่" ร่างเล็กบ่นพึมพำที่ก็ยังไปเข้าหูผี ของชิโนมิยะอยู่ดี แทนที่จะพูดประโยคแสบร้อนโต้กลับชายหนุ่มกลับเหยียดรอยยิ้มเหมือนจะรับคำปรามาทอย่งเต็มใจ
เทรุรีบกินของว่างลงท้อง แล้วไปเดินตรวจคนไข้ต่อทันที แหง..ล่ะ ใครจะไปยอมอยู่กับเจ้านั่นนานๆฟะ
ชายหนุ่มบ่นไปตลอดทาง โดยไม่รู้เลยว่าในอนคตอันใกล้นี้ เขาไม่ได้เพียงต้องพัวพันกับชิโนมิยะเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่ยังลากคิตามิมาเกี่ยวติดไปด้วย
แก้ไขล่าสุดโดย aria เมื่อ Sun Jul 25, 2010 5:48 pm, ทั้งหมด 1 ครั้ง
aria- Admin
- จำนวนข้อความ : 70
Join date : 27/03/2010 -
ต่อๆ
aria Sun Apr 18, 2010 7:33 pm
บทที่ 3
***************
.....สามหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว .....จริงหรือ??.....
***************
" เอ๋! ว่าไงนะครับ ผอ." ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง มองผอ.ที่วันนี้มาไสตร์เสื้อฮาวาย พร้อมแว่นดำ ให้รูปลักษณ์ ยากุซ่าอย่างเต็มเปี่ยม ดวงตาสีนิลจ้องมองมาทางคุณหมอหนุ่มที่วันนี้ดูเหมือนหูคงเฝื่อนผิดปกติ
" เธอแก่จนหูไม่ดีแล้วรึไง ห้ะ คิตามิ"
" ไม่ครับ แต่ไอ้ 'กิจกรรมสานฝัน เพื่อคนรัก วาฮาลลา' นั่นมันอะไรกันครับ ผอ."
" แหม...ก็แค่ กิจกรรมฉลองพิเศษเล็กๆน้อยๆ ที่จะจัดขึ้น ก็เท่านั้นเอง ถือเป็นการพักผ่อนไปด้วยในตัวไง คิตามิ"
"แต่คนของเราจะไม่พอเอานะครับ ถึงจะแค่3วันก็เถอะ" กิจกรรมสานฝันเพื่อคนรัก วาฮาลลา พูดง่ายๆก็คือ โปรเจ็คการตรวจสุขภาพฟรีให้แก่ศูนย์เด็กกำพร้า 2 แห่งของจังหวัดอาโอโมริ
จังหวัดที่มีทั้งะเลและภูเขาที่สวยงามนั่นเอง เท่ากับว่าต้องใช้เวลากับกิจกรรมนี้รวมเวลาเดินทางด้วยก็คือ 2 คืน 3วัน ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากการตรวจเสร็จแล้ว ที่เหลืออีก 1วันสุดท้ายก่อนกลับก็คือเที่ยว นั่นเอง
" ก็จะขอตัวช่วยไปซัก 3-4 คน ก็พอแล้ว เพราะกิจกรรมนี่ ญาติของคนป่วยบางคนก็อยากร่วมด้วย แน่นอนว่าพวกเขากันออกงบเองเอารถไปกันเองด้วย แค่นี้ก็ มีสามชิกเพิ่มทัวว์ด้วยอีก 6 คน แล้ว ที่คอยช่วยน่ะ เพราะงั้น ชั้นจึงอยากให้เธอเป็นหัวหน้างานในครั้งนี้นะ คิตามิ เธอมีความรับผิดชอบ คงจะคุมลูกทัวว์ได้"
" ก็อย่างที่เล่ามา เพราะงั้น ชิโนมิยะ คุณอายาโนะ คุณซาโนะ แล้วก็ เทรุ เตียมตัวเรื่องอุปกรณ์แพทย์ แล้วก็เสื้อผ้าไปให้เรียบร้อยนะ อีก 2 วันเราจะออกเดินทางไปที่อาโอโมริกัน"
" เย้!! ไปเที่ยวๆ" เทรุที่ตอนนี้เป็นเหมือนเด็กไปแล้ว วิ่งวนรอบตัวคิตามิ จนร่างสูงปวดตัวตุ้บๆ ก่อนจะไล่ตวาดให้ออกไปทำงาน
" ให้หมอเทรุ ไปด้วยจะดีเหรอคะ หมอคิตามิ" ซาโนะ กระซิบถามคุณหมอคิตามิ ขณะที่ชายหนุ่มเองก็ทำหน้าเอือมระอา
" ช่วยไม่ได้ ผอ. แกอยากให้เจ้าตัวยุ่งนี่มีปรสบการณืด้านการตรวจรักษาภายนอกโรงพยาบาลไว้บ้างน่ะ แล้วอีกอย่าง เด็กมันก็เข้ากับเด็กดี " ซาโนะเหลือบตามองคนที่ไม่ค่อยเข้ากับเด็กเท่าไหร่ ก่อนจะหันไปมองหมอเทรุ ที่กำลังตรวจคนไข้อย่างกระดี้กระด้า
' แน่ใจว่า มันมีแค่นั้นแน่..เหรอคะ..? เหตุผลที่ให้ หมอเทรุไปด้วยน่ะ...'
**************************
ตอนที่ 4 กิจกรรมอลวน
************************
เช้าวันออกเดินทาง คิตามิ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าลูกทัวว์(?) จึงนัดทุกคนให้รวมกันที่หน้าโรงพยาบาล วาฮาลลา ตอนเวลา 8โมง โดยจะเช็คขื่อคนที่มาร่วม ก่อนออกเดนทางไปจังหวัดอาโอโมริกัน
" วันนี้คงต้องขอรบกวนทุกคนด้วยนะครับ ทางเรา มี ผม คุณหมอชิโนมิยะ คุณหมอเทรุ คุณอายาโนะ แล้วก็คุณซาโนะ"
" โอ้.. เทรุ ไปด้วยเรอะ แบบนี้ก็เฮฮาได้สิเนี่ย ฮ่า ฮ่าฮ่า" คุณลุง ผมเถิกหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ
" คร้าบ.. คาเครุซัง ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ฮ่าฮ่าฮ่า" เทรุยิ้มเผล่ ก่อนจะหัวเราะไปพร้อมๆกัน เล่นเอาบรรดาสมาชิกร่วมเดินทาง เหงื่อตก จับตัวก่อความวุ่นวายสองคนมาอยู่ที่เดียวกันแบบนี้ คงมีหวังได้ คูณสองแน่ๆ
รวมทั้งหมด เท่ากับมีสมาชิก 11 คน นำทีมโดย หมอ คิตามิ หมอชิโนมิยะ หมอเทรุ คุณ อายาโนะ คุณซาโนะ ทางฝั่งสมาชิกทั่วไปมี คุณคาเครุ คุณมาโฮะ คุณอิทาจิ คุณคินดะอิจิ คุณฮารุอิ คุณอิจิโกะ (ชื่อคุ้นๆทั้งน้าน..)
ทางวาฮาลลา ได้จัดรถแพทย์เคลื่อนที่คันัใหญ่หนึ่งคัน เอาของคิตามิที่เอาไปเองอีกหนึ่งคัน และรถของสมาชิกที่เหลืออีก 2 คัน รวมแล้วคาราวานนี้มีทั้งหมด 4คัน ก่อนจะออกเดินทางออกจากโตเกียว
*********
"นี่ๆ คิตามิ กินกล้วยได้รึเปล่า"
"นายเป็นเด็กรึไงห๊า! เทรุ แล้วหยุดกินซะทีได้ใหม นี่นายกินขนมตั้งแต่ออกมาจากโตเกียวแล้วนะ"
คิตามิบ่น นี่เขาคิดผิดรึเปล่าที่ให้เจ้าเทรุมันมานั่งที่รถด้วยนี่ ถ้าให้ไปนั่งรถแพทย์กับหมอชิโนมิยะและคุณซาโนะก็มีหวังก่อเรื่องวุ่น แต่จะให้มันไปนั่งรถกับสมาชิกคนอื่นก็เดี๋ยวไปสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านเขาอีก
" โธ่.. ไม่เห็นเป็นไรเลย นานๆจะได้มาพักผ่อนซักที เนอะ คุณอายาโนะ" เทรุพยายามหาตัวช่วย โดยหันไปทางคุณอายาโนะ ที่กำลังมองวิวข้างนอกพอดี
" เอ่อ.. ท่าทานอาหารมากเกิณไป มันจะทำให้ปวดท้องได้นะคะ คุณหมอเทรุ"
" โธ่... คุณอายาโนะ ไม่เข้าข้างกันบ้างเลย นี่ถือเป็นครั้งแรกในรอบ6ปีที่ผมได้มาเที่ยวนอกสถานที่เลยนะเนี่ย" ร่างเล็กนั่งบ่นอุบ
" เอ๋.. น่าแปลกใจนะคะ ดูท่าทางหมอเทรุจะดูเป็นคนชอบเดินทางท่องเที่ยวซะอีก"
" ฮ่าฮ่า ครับก็ ท่าเงินพอน่ะนะ ตอนเรียนม.ปลาย ก็เคยได้ไปเที่ยวทัศนิศึกษาหรือว่า ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเหมมือนกัน แต่พอเริ่มเรียนมหาลัย ทุกอย่างก็ต้องเป็นอันเก็บพับใส่กระเป๋าหมด
การจะเป็นหมอ ต้องเรียนหนัก และมีใช้เงินมาก จะให้ขอจากอา ก็เป็นการเห็นแก่ตัวจนเกิณไป ผมก็เลยต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยน่ะ โดยเฉพาะช่วงหยุดหน้าร้อนนะ ต้องไปทำงานติดตั้งแอร์ให้บังกะโลที่นึง ขอบอกว่าร้อนสุดๆ จนนึกอยากวางงานไว้ตรงนั้น แล้วทิ้งดิ่งตัวเองลงไปในทะเลเลยล่ะ"
" แหม...ต้องลำบากน่าดูเลยนะคะ" หญิงสาวพูดอย่างเห็นใจ ถึงฐานะบ้านเธอจะระดับกลางๆในสังคมแต่เธอก้ไม่เคยที่จะต้องไปทำงานด้วยเรียนด้วยแบบนี้ เพราะพ่อแม่ของเธออยากให้เธอเรียนในสิ่งที่อยากเรียน แต่ให้สนใจเฉพาะการเรียนเท่านั้น เพื่ออนาคตที่ดี
" ไม่หรอกครับ คุณอายาโนะ การทำงานน่ะทำให้ได้เพื่อนเพิ่มเยอะแยะเลยแหล่ะครับ ถือเป็นประสบการณืชีวิตที่ดี"
" มิน่า นายถึงได้ดูไม่ฉลาด เพราะเอาเวลาเรียน ไปทำอย่างอื่นหมดนี่เอง"
" ว่าไงนะ!? หนอย.." เจ้าตัวพองปากก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทางทันที ก่อนจะข่มตาหลับ เพื่อพักเอาแรงและหยุดการสนทนากับหมอคิตามิ ถ้าขืนพูดต่อมีหวังเขาได้กระโดดบีบคอเจ้านี่แน่...
..........คร่อก...................
ไม่ถึงสามนาทีเสียงกรนเบาๆก็ดังออกมาจากร่างเล็กที่หลับคอพับไปอีกทาง เป็นสัญญาณความสงบที่ คิตามิชอบจริงๆ สายตามองเส้นทางถนน อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ก็จะถึง อาโอโมริ
เสียงคราวอือ ดังรอดลำคอเทรุเบาๆ การนั่งหลับนานๆทำให้เริ่มปวดคอ ชายหนุ่มเปลี่ยนท่านอนหันกลับเอนมาอีกด้านโดยไม่รู้ตัว จังหวะเดียวกับที่คิตามิขีบรถเลี้ยวโค้งพอดี ทำให้ร่างเล็กเอนตัวล้มลงมาที่ตักคิตามิทันที
" เฮ้ย!" ชายหนุ่มอุทานเบาๆขณะที่มือต้องบังคับให้ถือพวงมาลัยไว้ ไม่ให้เผลอดันเจ้าตัวยุ่งนี่ออกไป
" เทรุ นอนดีๆ หน่อยสิ อึ๊!"
คิตามิ ดันหัวเจ้าตัวจุ้นออกไปแต่ เทรุกลับขมวดคิ้วเหมือนจะรำคาญการรบกวน ก่อนที่จะดันตัวเองเข้าหาตักมากขึ้นกว่าจนตอนนี้หัวเจ้าตัว เกยไปที่ข้าหน้าเป็นที่เรียบร้อย แถมยังซุกหน้าลงที่หน้าตัก จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่พ่นรดหน้าขา ชายหนุ่มนั่งตัวแข็ง สายตาเหลือบมองทางกระจกหลังก็พบว่า คุณอายาโนะ เองก็หลับไปแล้วเหมือนกัน ตัวช่วยที่ดันเจ้าเทรุให้ออกจากหน้าขาได้ ก็เป็นว่าหมดกัน
คิตามิดันมือออกจากหัวเทรุ เมื่อเห็นว่าคงจะทำอะไรไม่ได้ มาคว้าพวงมาลัยเหมือนเดิม กลิ่นแชมพูเด็กจางๆติดมือมาด้วย ทำเอาคิตามิ เผลอสูดเข้าไปอย่างลืมตัว
' หน้าเด็กไม่พอ ยังทำตัวเป็นเด็กอีกเหรอเนี่ย' ว่าแล้วเจ้าตัวก็ปลงตก ยังไงอีกชั่วโมงก็คิดว่าน่าจะเข้าเขตอาโอโมริแล้ว คงต้องปล่อยเลยตามเลย หาที่จอดรถได้เมื่อไหร่ พ่อจะถีบให้กระเด็น
" อื้อ...." เทรุครางก่อนจะเอามือที่นอนทับจนเรื่มชามาพาดไว้บนต้นขาอีกฝ่าย เหมือนจงใจ เล่นทำเอาขนหลังคอร่างสูงลุกชัน
" เทรุ...." ร่างสูงพูดเสียงพร่า เมื่อรู้สึกว่าส่วนอ่อนไหว ชักเริ่มแข็งขึงขึ้นมาเล็กน้อย เจ้าตัวพยายามกดอารมณ์ที่เริ่มพวยพุ่งจาการกระทำของร่างเล็ก ในใจหวังว่าอย่าให้ไอ้ตัวยุ่งที่นอนตักเขาอยู่นี่ ลูบนู่นลูบนี่หรืออะไรก็ตามที่มันพาลจะทำให้สติอารมณ์เขาแตกอีก
เจ้าตัวได้แต่ภาวณาให้หนึ่งชัวโมงที่แสนทรมาณนี้ ผ่านไปโดยเร็วด้วยเถอะ
*****************
"โอ้ยย.ย.........." เทรุแทบล้มตัวลลงนอนกับพื้นเมื่อมาถึงที่พักที่ทางสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจัดไว้ให้
" เอ่อ..ไม่เป็นไรนะคะ หมอเทรุ ถ้ายังไงเดี๋ยวชั้นจัดของตรงนี้เองก็ได้ หมอพักก่อนเถอะค่ะ"
" ไม่เป็นไรครับคุณอายาโนะ ขอพักแป๊ปนึง เดี๋ยวผมทำต่อเอง" เทรรุยิ้มให้หญิงสาวที่มองมาอย่างเป็นห่วง ' หนอยย.ย.. ติตามิ ซักวันชั้นต้องเอาคืนให้ได้เลยคอยดู.. ไอ้บ้าหน้าตายนี่' เทรุคิดอย่างหมันเขี้ยว แค่ขอยืมตักนิดๆหน่อยเอง(ถึงจะจำไม่ได้ก็เถอะ) ต้องใช้แรงงานทาสกันขนาดนี้เลยเหรอฟะ
"หมอเทรุ เสร็จรึยัง เดี๋ยว 4 โมง เราต้องไปประชุมแบ่งหน้าที่ของวันพรุ่งนี้อีกนะ"
" คร้าบบ.บ คุณซาโนะ เดี๋ยวเสร็จแล้ว" เทรุ ตะโกนบอกก่อนจะลุกไปขนของต่อ
'นี่ก็อีกคน สงสัยคิตามิ สั่งมาให้เฝ้าเราแหงแซะ'
***********************
" เอ้า หมอเทรุ มาเร็วๆ เดี๋ยวจะเริ่มแล้วนะ" ซาโนะบอกเมื่อเห็นว่าใกล้จะ 4 โมงแล้ว ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องพักครูที่ตอนนี้ได้กลายเป็นห้องประชุมชั่วคราว
" พรุ่งนี้เราคงต้องขอความร่วมมือจากทุกๆท่านในกิจกรรมครั้งนี้ด้วยนะครับ ช่วงนี้เช้า มีผม คุณซาโนะ กับชิโนะมิยะ จะเป็นคนตรวจเด็กๆ ส่วนช่วบ่าย จะเป็นคุณอายาโนะ กับหมอเทรุ ดันั้นช่วงเช้า หมอเทรุกับคุณอายาโนะ จะต้อคอยดูแลเด็กๆ ในกิจกรรมที่เราจะจัดขึ้นด้วยนะครับ
ส่วนทางด้ายคุณ มาโฮะ คุณคาเครุ จะดูแล ด้านอุปกรณ์เครื่องเสียง คุณคินดิอิจิ คุณฮารุอ และคุณอิจิโกะ เป็นคนเคยดูแล กิจกรรมกับคุณอายาโนะ และหมอเทรุ นะครับ"
***************
.....สามหัวย่อมดีกว่าหัวเดียว .....จริงหรือ??.....
***************
" เอ๋! ว่าไงนะครับ ผอ." ชายหนุ่มร่างสูงโปร่ง มองผอ.ที่วันนี้มาไสตร์เสื้อฮาวาย พร้อมแว่นดำ ให้รูปลักษณ์ ยากุซ่าอย่างเต็มเปี่ยม ดวงตาสีนิลจ้องมองมาทางคุณหมอหนุ่มที่วันนี้ดูเหมือนหูคงเฝื่อนผิดปกติ
" เธอแก่จนหูไม่ดีแล้วรึไง ห้ะ คิตามิ"
" ไม่ครับ แต่ไอ้ 'กิจกรรมสานฝัน เพื่อคนรัก วาฮาลลา' นั่นมันอะไรกันครับ ผอ."
" แหม...ก็แค่ กิจกรรมฉลองพิเศษเล็กๆน้อยๆ ที่จะจัดขึ้น ก็เท่านั้นเอง ถือเป็นการพักผ่อนไปด้วยในตัวไง คิตามิ"
"แต่คนของเราจะไม่พอเอานะครับ ถึงจะแค่3วันก็เถอะ" กิจกรรมสานฝันเพื่อคนรัก วาฮาลลา พูดง่ายๆก็คือ โปรเจ็คการตรวจสุขภาพฟรีให้แก่ศูนย์เด็กกำพร้า 2 แห่งของจังหวัดอาโอโมริ
จังหวัดที่มีทั้งะเลและภูเขาที่สวยงามนั่นเอง เท่ากับว่าต้องใช้เวลากับกิจกรรมนี้รวมเวลาเดินทางด้วยก็คือ 2 คืน 3วัน ซึ่งแน่นอนว่าหลังจากการตรวจเสร็จแล้ว ที่เหลืออีก 1วันสุดท้ายก่อนกลับก็คือเที่ยว นั่นเอง
" ก็จะขอตัวช่วยไปซัก 3-4 คน ก็พอแล้ว เพราะกิจกรรมนี่ ญาติของคนป่วยบางคนก็อยากร่วมด้วย แน่นอนว่าพวกเขากันออกงบเองเอารถไปกันเองด้วย แค่นี้ก็ มีสามชิกเพิ่มทัวว์ด้วยอีก 6 คน แล้ว ที่คอยช่วยน่ะ เพราะงั้น ชั้นจึงอยากให้เธอเป็นหัวหน้างานในครั้งนี้นะ คิตามิ เธอมีความรับผิดชอบ คงจะคุมลูกทัวว์ได้"
" ก็อย่างที่เล่ามา เพราะงั้น ชิโนมิยะ คุณอายาโนะ คุณซาโนะ แล้วก็ เทรุ เตียมตัวเรื่องอุปกรณ์แพทย์ แล้วก็เสื้อผ้าไปให้เรียบร้อยนะ อีก 2 วันเราจะออกเดินทางไปที่อาโอโมริกัน"
" เย้!! ไปเที่ยวๆ" เทรุที่ตอนนี้เป็นเหมือนเด็กไปแล้ว วิ่งวนรอบตัวคิตามิ จนร่างสูงปวดตัวตุ้บๆ ก่อนจะไล่ตวาดให้ออกไปทำงาน
" ให้หมอเทรุ ไปด้วยจะดีเหรอคะ หมอคิตามิ" ซาโนะ กระซิบถามคุณหมอคิตามิ ขณะที่ชายหนุ่มเองก็ทำหน้าเอือมระอา
" ช่วยไม่ได้ ผอ. แกอยากให้เจ้าตัวยุ่งนี่มีปรสบการณืด้านการตรวจรักษาภายนอกโรงพยาบาลไว้บ้างน่ะ แล้วอีกอย่าง เด็กมันก็เข้ากับเด็กดี " ซาโนะเหลือบตามองคนที่ไม่ค่อยเข้ากับเด็กเท่าไหร่ ก่อนจะหันไปมองหมอเทรุ ที่กำลังตรวจคนไข้อย่างกระดี้กระด้า
' แน่ใจว่า มันมีแค่นั้นแน่..เหรอคะ..? เหตุผลที่ให้ หมอเทรุไปด้วยน่ะ...'
**************************
ตอนที่ 4 กิจกรรมอลวน
************************
เช้าวันออกเดินทาง คิตามิ ในฐานะที่เป็นหัวหน้าลูกทัวว์(?) จึงนัดทุกคนให้รวมกันที่หน้าโรงพยาบาล วาฮาลลา ตอนเวลา 8โมง โดยจะเช็คขื่อคนที่มาร่วม ก่อนออกเดนทางไปจังหวัดอาโอโมริกัน
" วันนี้คงต้องขอรบกวนทุกคนด้วยนะครับ ทางเรา มี ผม คุณหมอชิโนมิยะ คุณหมอเทรุ คุณอายาโนะ แล้วก็คุณซาโนะ"
" โอ้.. เทรุ ไปด้วยเรอะ แบบนี้ก็เฮฮาได้สิเนี่ย ฮ่า ฮ่าฮ่า" คุณลุง ผมเถิกหัวเราะเสียงดังอย่างชอบใจ
" คร้าบ.. คาเครุซัง ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ฮ่าฮ่าฮ่า" เทรุยิ้มเผล่ ก่อนจะหัวเราะไปพร้อมๆกัน เล่นเอาบรรดาสมาชิกร่วมเดินทาง เหงื่อตก จับตัวก่อความวุ่นวายสองคนมาอยู่ที่เดียวกันแบบนี้ คงมีหวังได้ คูณสองแน่ๆ
รวมทั้งหมด เท่ากับมีสมาชิก 11 คน นำทีมโดย หมอ คิตามิ หมอชิโนมิยะ หมอเทรุ คุณ อายาโนะ คุณซาโนะ ทางฝั่งสมาชิกทั่วไปมี คุณคาเครุ คุณมาโฮะ คุณอิทาจิ คุณคินดะอิจิ คุณฮารุอิ คุณอิจิโกะ (ชื่อคุ้นๆทั้งน้าน..)
ทางวาฮาลลา ได้จัดรถแพทย์เคลื่อนที่คันัใหญ่หนึ่งคัน เอาของคิตามิที่เอาไปเองอีกหนึ่งคัน และรถของสมาชิกที่เหลืออีก 2 คัน รวมแล้วคาราวานนี้มีทั้งหมด 4คัน ก่อนจะออกเดินทางออกจากโตเกียว
*********
"นี่ๆ คิตามิ กินกล้วยได้รึเปล่า"
"นายเป็นเด็กรึไงห๊า! เทรุ แล้วหยุดกินซะทีได้ใหม นี่นายกินขนมตั้งแต่ออกมาจากโตเกียวแล้วนะ"
คิตามิบ่น นี่เขาคิดผิดรึเปล่าที่ให้เจ้าเทรุมันมานั่งที่รถด้วยนี่ ถ้าให้ไปนั่งรถแพทย์กับหมอชิโนมิยะและคุณซาโนะก็มีหวังก่อเรื่องวุ่น แต่จะให้มันไปนั่งรถกับสมาชิกคนอื่นก็เดี๋ยวไปสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านเขาอีก
" โธ่.. ไม่เห็นเป็นไรเลย นานๆจะได้มาพักผ่อนซักที เนอะ คุณอายาโนะ" เทรุพยายามหาตัวช่วย โดยหันไปทางคุณอายาโนะ ที่กำลังมองวิวข้างนอกพอดี
" เอ่อ.. ท่าทานอาหารมากเกิณไป มันจะทำให้ปวดท้องได้นะคะ คุณหมอเทรุ"
" โธ่... คุณอายาโนะ ไม่เข้าข้างกันบ้างเลย นี่ถือเป็นครั้งแรกในรอบ6ปีที่ผมได้มาเที่ยวนอกสถานที่เลยนะเนี่ย" ร่างเล็กนั่งบ่นอุบ
" เอ๋.. น่าแปลกใจนะคะ ดูท่าทางหมอเทรุจะดูเป็นคนชอบเดินทางท่องเที่ยวซะอีก"
" ฮ่าฮ่า ครับก็ ท่าเงินพอน่ะนะ ตอนเรียนม.ปลาย ก็เคยได้ไปเที่ยวทัศนิศึกษาหรือว่า ไปเที่ยวกับเพื่อนบ้างเหมมือนกัน แต่พอเริ่มเรียนมหาลัย ทุกอย่างก็ต้องเป็นอันเก็บพับใส่กระเป๋าหมด
การจะเป็นหมอ ต้องเรียนหนัก และมีใช้เงินมาก จะให้ขอจากอา ก็เป็นการเห็นแก่ตัวจนเกิณไป ผมก็เลยต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยน่ะ โดยเฉพาะช่วงหยุดหน้าร้อนนะ ต้องไปทำงานติดตั้งแอร์ให้บังกะโลที่นึง ขอบอกว่าร้อนสุดๆ จนนึกอยากวางงานไว้ตรงนั้น แล้วทิ้งดิ่งตัวเองลงไปในทะเลเลยล่ะ"
" แหม...ต้องลำบากน่าดูเลยนะคะ" หญิงสาวพูดอย่างเห็นใจ ถึงฐานะบ้านเธอจะระดับกลางๆในสังคมแต่เธอก้ไม่เคยที่จะต้องไปทำงานด้วยเรียนด้วยแบบนี้ เพราะพ่อแม่ของเธออยากให้เธอเรียนในสิ่งที่อยากเรียน แต่ให้สนใจเฉพาะการเรียนเท่านั้น เพื่ออนาคตที่ดี
" ไม่หรอกครับ คุณอายาโนะ การทำงานน่ะทำให้ได้เพื่อนเพิ่มเยอะแยะเลยแหล่ะครับ ถือเป็นประสบการณืชีวิตที่ดี"
" มิน่า นายถึงได้ดูไม่ฉลาด เพราะเอาเวลาเรียน ไปทำอย่างอื่นหมดนี่เอง"
" ว่าไงนะ!? หนอย.." เจ้าตัวพองปากก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทางทันที ก่อนจะข่มตาหลับ เพื่อพักเอาแรงและหยุดการสนทนากับหมอคิตามิ ถ้าขืนพูดต่อมีหวังเขาได้กระโดดบีบคอเจ้านี่แน่...
..........คร่อก...................
ไม่ถึงสามนาทีเสียงกรนเบาๆก็ดังออกมาจากร่างเล็กที่หลับคอพับไปอีกทาง เป็นสัญญาณความสงบที่ คิตามิชอบจริงๆ สายตามองเส้นทางถนน อีกประมาณ 2 ชั่วโมง ก็จะถึง อาโอโมริ
เสียงคราวอือ ดังรอดลำคอเทรุเบาๆ การนั่งหลับนานๆทำให้เริ่มปวดคอ ชายหนุ่มเปลี่ยนท่านอนหันกลับเอนมาอีกด้านโดยไม่รู้ตัว จังหวะเดียวกับที่คิตามิขีบรถเลี้ยวโค้งพอดี ทำให้ร่างเล็กเอนตัวล้มลงมาที่ตักคิตามิทันที
" เฮ้ย!" ชายหนุ่มอุทานเบาๆขณะที่มือต้องบังคับให้ถือพวงมาลัยไว้ ไม่ให้เผลอดันเจ้าตัวยุ่งนี่ออกไป
" เทรุ นอนดีๆ หน่อยสิ อึ๊!"
คิตามิ ดันหัวเจ้าตัวจุ้นออกไปแต่ เทรุกลับขมวดคิ้วเหมือนจะรำคาญการรบกวน ก่อนที่จะดันตัวเองเข้าหาตักมากขึ้นกว่าจนตอนนี้หัวเจ้าตัว เกยไปที่ข้าหน้าเป็นที่เรียบร้อย แถมยังซุกหน้าลงที่หน้าตัก จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่พ่นรดหน้าขา ชายหนุ่มนั่งตัวแข็ง สายตาเหลือบมองทางกระจกหลังก็พบว่า คุณอายาโนะ เองก็หลับไปแล้วเหมือนกัน ตัวช่วยที่ดันเจ้าเทรุให้ออกจากหน้าขาได้ ก็เป็นว่าหมดกัน
คิตามิดันมือออกจากหัวเทรุ เมื่อเห็นว่าคงจะทำอะไรไม่ได้ มาคว้าพวงมาลัยเหมือนเดิม กลิ่นแชมพูเด็กจางๆติดมือมาด้วย ทำเอาคิตามิ เผลอสูดเข้าไปอย่างลืมตัว
' หน้าเด็กไม่พอ ยังทำตัวเป็นเด็กอีกเหรอเนี่ย' ว่าแล้วเจ้าตัวก็ปลงตก ยังไงอีกชั่วโมงก็คิดว่าน่าจะเข้าเขตอาโอโมริแล้ว คงต้องปล่อยเลยตามเลย หาที่จอดรถได้เมื่อไหร่ พ่อจะถีบให้กระเด็น
" อื้อ...." เทรุครางก่อนจะเอามือที่นอนทับจนเรื่มชามาพาดไว้บนต้นขาอีกฝ่าย เหมือนจงใจ เล่นทำเอาขนหลังคอร่างสูงลุกชัน
" เทรุ...." ร่างสูงพูดเสียงพร่า เมื่อรู้สึกว่าส่วนอ่อนไหว ชักเริ่มแข็งขึงขึ้นมาเล็กน้อย เจ้าตัวพยายามกดอารมณ์ที่เริ่มพวยพุ่งจาการกระทำของร่างเล็ก ในใจหวังว่าอย่าให้ไอ้ตัวยุ่งที่นอนตักเขาอยู่นี่ ลูบนู่นลูบนี่หรืออะไรก็ตามที่มันพาลจะทำให้สติอารมณ์เขาแตกอีก
เจ้าตัวได้แต่ภาวณาให้หนึ่งชัวโมงที่แสนทรมาณนี้ ผ่านไปโดยเร็วด้วยเถอะ
*****************
"โอ้ยย.ย.........." เทรุแทบล้มตัวลลงนอนกับพื้นเมื่อมาถึงที่พักที่ทางสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าจัดไว้ให้
" เอ่อ..ไม่เป็นไรนะคะ หมอเทรุ ถ้ายังไงเดี๋ยวชั้นจัดของตรงนี้เองก็ได้ หมอพักก่อนเถอะค่ะ"
" ไม่เป็นไรครับคุณอายาโนะ ขอพักแป๊ปนึง เดี๋ยวผมทำต่อเอง" เทรรุยิ้มให้หญิงสาวที่มองมาอย่างเป็นห่วง ' หนอยย.ย.. ติตามิ ซักวันชั้นต้องเอาคืนให้ได้เลยคอยดู.. ไอ้บ้าหน้าตายนี่' เทรุคิดอย่างหมันเขี้ยว แค่ขอยืมตักนิดๆหน่อยเอง(ถึงจะจำไม่ได้ก็เถอะ) ต้องใช้แรงงานทาสกันขนาดนี้เลยเหรอฟะ
"หมอเทรุ เสร็จรึยัง เดี๋ยว 4 โมง เราต้องไปประชุมแบ่งหน้าที่ของวันพรุ่งนี้อีกนะ"
" คร้าบบ.บ คุณซาโนะ เดี๋ยวเสร็จแล้ว" เทรุ ตะโกนบอกก่อนจะลุกไปขนของต่อ
'นี่ก็อีกคน สงสัยคิตามิ สั่งมาให้เฝ้าเราแหงแซะ'
***********************
" เอ้า หมอเทรุ มาเร็วๆ เดี๋ยวจะเริ่มแล้วนะ" ซาโนะบอกเมื่อเห็นว่าใกล้จะ 4 โมงแล้ว ตอนนี้ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องพักครูที่ตอนนี้ได้กลายเป็นห้องประชุมชั่วคราว
" พรุ่งนี้เราคงต้องขอความร่วมมือจากทุกๆท่านในกิจกรรมครั้งนี้ด้วยนะครับ ช่วงนี้เช้า มีผม คุณซาโนะ กับชิโนะมิยะ จะเป็นคนตรวจเด็กๆ ส่วนช่วบ่าย จะเป็นคุณอายาโนะ กับหมอเทรุ ดันั้นช่วงเช้า หมอเทรุกับคุณอายาโนะ จะต้อคอยดูแลเด็กๆ ในกิจกรรมที่เราจะจัดขึ้นด้วยนะครับ
ส่วนทางด้ายคุณ มาโฮะ คุณคาเครุ จะดูแล ด้านอุปกรณ์เครื่องเสียง คุณคินดิอิจิ คุณฮารุอ และคุณอิจิโกะ เป็นคนเคยดูแล กิจกรรมกับคุณอายาโนะ และหมอเทรุ นะครับ"
aria- Admin
- จำนวนข้อความ : 70
Join date : 27/03/2010 -
ต่อๆ
aria Sun Apr 18, 2010 7:34 pm
ตอนที่ 5
"แต๊น แต้น แต้น ขบวนการณ์ วาฮาลลาเรนเจอร์!!!"
มนุษย์ในชุดการวน์คล้ายหมอแต่ตัวเสื้อเป็นสีแดง สีเขียวและสีเหลือง พุ่งเข้าใส่ สัตว์ประหลาดเชื้อรา ตามด้วยท่าด็อปคิก เรียกเสียงเฮฮาของเด็กได้เป็นอย่างดี
" กร๊าซซซ..ซ.ซ..เชื้อโรค..." เสียงร้องโหยหวน ครับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นหมอเทรุ ดังออกมาจากตัวสัตว์ประหลาด พุ่งเข้าโจมตีขบวนการณ์การ ซาลฮาลลาเรนเจอร์ทั้งสามอย่างบ้าคลั่ง
" ย้ากก.. ตายซะเถอะ เจ้าปีศาจเชื้อโรค ลำเเสงพิฆาต" เรนเจอร์ชุดการวน์ สีแดง กระกบมือก่อนจะทำท่าส่งลำแสงพิฆาตไปให้สัตว์ประหลาด
" อ๊ากกก..ก... เจ็บใจนัก ฝากไว้ก่อนเถอะ ขบวนการวาฮาลลาเรนเจอร์" สัตว์ประหลาดล้มตัวลงกับพื้นเวที พร้อมกับมีร่างสามหน่อเรนเจอร์เดินเป็นฉากหน้าพร้อมทำท่าฮีโร่ ติดตามมาด้วยเพลงจบเร้าใจ เรียกเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะ ให้กับบรรดาคนดูได้เป็นอย่างดี
" เหนื่อยหน่อยนะคะ หมอคิตามิ" ซาโนะ เสริฟชาให้หมอคิตามิที่กำลังตรวจเด็กที่รอต่อคิวอยู่
"ขอบคุณครับ แต่ก็คงไม่เท่า หมอเทรุหรอก ดันจับฉลากได้เล่นเป็นสัตว์ประหลาดเชื้อโรคเนี่ย" คิตามิคุยปนขำเล็กน้อย เมื่อนึกถึงหน้าแหยๆ เขาเทรุเมื่อจับฉลากได้เป็นตัวเชื้อโรค แต่พอเอาเข้าจริง ก็เล่นสมบทบาทดี ดูเหมือนเด็กจะชอบกันใหญ่ เจ้าตัวมองดูนาฬิกา ใกล้จะเที่ยงแล้ว คงต้องรีบตรวจเด็กรอบเช้าให้เสร็จก่อนที่จะถึงช่วงทานข้าวล่ะนะ
" โอย..ย.... เหนื่อย...แฮ่ก..สุดๆ" เทรุถอดหัวชุดสัตว์ประหลาดทันทีที่ถึงห้องแต่งตัวชั่วคราวของพนักงาน ก่อนเจ้าตัวจะแกะ นมหวานรสเสตอร์เบอร์รี่ซัดซะหมดขวดแล้วนอนแผ่มันทั้งอย่างนั้น
" เหนื่อยแย่เลยนะคะ หมอเทรุ" คุณอายาโนะ เดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเย็นยื่นให้ชายหนุ่ม โชคดีที่ตัวเธอจับฉลากได้เป็นคนทำงานเบื้องหลัง ไม่งั้นคงได้เหนื่อยลิ้นห้อยไปอีกคน
" ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เห็นหน้าตาของพวกเด็กๆที่มีความสุขกับการแสดงก็ดีใจแล้ว เดี๋ยวผมขอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนนะครับ เพราะถ้าไปตรวจเด็กช่วบ่ายพร้อมกลิ่นเหงื่อ คงไม่ดีเเน่"
**************
**********
*****
" ก๊า........ก๊า.." เสียงนกกาบินคว้างบนอากาศกระทบกับแสงยามเย็นท่ามกลางป่าใหญ่ ดูเป็นภาพที่สงบอย่างประหลาด เทรุคลายเนคไทออก ก่อนจะยืดแขนด้วยความเมื่อยล้า
" อื้บ!.....เฮ้อ...ในที่สุดจบแล้ววันนี้" เทรุ รวบของที่เกลื่อนตรงโต้ะตรวจคนไข้ให้เข้าที่ ด้วยสีหน้ากระดี้กระด้า วิ่งตรไปทางห้องพักที่ทางสถานเลี้ยงเด็กจัดไว้ให้แล้ว กระโดดแผ่ตัวบนเตียงกว้าง เมื่อหัวถึงหมอน นัยต์ตาก็ปรือหลับสนิท ด้วยสีหน้าอมยิ้ม
ปึง! ปึง! ปึ่ง!
....หมอเทรุ.....
ปึง! ปึ่ง!
" ... หมอเทรุ คะ..." เสียงหวานๆแต่ฟังดูร้อนรน ดังอยู่หน้าประตู เทรุ ขยี้ตาปรือ ลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง ก็พบอายาโนะ ยืนอยู่ด้วยท่าท่างกังวล
" หมอเทรุ เห็นหมอชิโนมิยะ บ้างใหมคะ" อายาโนะถาม เทรุ ซึ่งเจ้าตัวได้แต่ทำสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะเหลือกตามองฟ่าเพดาน ด้วยท่าทางกำลังนึก
" อืม..ไม่เห็นหรอก ผมมาถึงก็นอนหลับเลย ไม่ได้ดู เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ" เจ้าตัวถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงขนาดมาถามเขาที่ไม่ค่อยชอบสีหน้ากันแบบนี้ หรือว่ามีอะไรบาอย่าผิดปกติไป
" หมอชิโนมิยะ หายตัวไปค่ะ "
" ว่าไงนะ! ลองโทรถามรึยัง" เทรุเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจ คนอย่าเจ้าชิโนมิยะ หายไปโดยไม่บอกแบบนี้ มันเป็นเรื่องผิดปกติจริงๆด้วย
" โทรไปแล้วค่ะ มีเสียงดังแต่ไม่มีคนรับสาย เลยคิดว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นน่ะค่ะ" อายาโนะ บอกอย่างกังวล ไม่มีใครเห็น หมอชิโนมิยะ มาร่วม 3 ชั่วโมงแล้ว บางที อาจเกิดเรื่องขึ้นก็ได้
" ถามคนอื่นดูรึยัง"
" คนอื่นๆ กำลังหากันอยู่ค่ะ"
"งั้นไปรวมกับทุกคนก่อนเถอะ" เทรุฉวยข้อมือ อายาโนะ ก่อนจะวิ่ง มุ่งไปที่ห้องส่วนกลางที่เป็นจุดรวมตัวทันที
เทรุวิ่งไปจนถึงห้องส่วนกลา ก็เห็นทุกคนยืนอยู่ด้วยสีหน้าคร่ำเครียด รวทั้ง อธิการบดีของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็มารวมตัวกันหมด
" คิตามิ เกิดอะไรขึ้น " เทรุหันมองชายหนุ่มที่กำลังปั้นหน้าเคร่งเครียด แต่ยังไม่ทันพูดอะไร ชายหนุ่มที่ดำรงตำแหน่งอธิการบดีของที่นี่ ก็เอ่ยขึ้นก่อน
" ผมขอ อธิบายเองก็แล้วกันครับ คุณหมอเทรุ" ชายวัยกลางคนรูปร่างผอม เอ่ยขึ้นพลางซับเหงื่อ อย่างหนักใจ
" เมื่อตอนเย็น หลังจัดกิจกรรม พวกเราก็พาเด็กๆไปรับประทานอาหาร แต่พอนับจำนวน กลับหายไปคนนึง นี่เป็นรูปของเด็กคนนั้นตรับ" เขาหยิบรูปที่อยู่บนโต๊ะ ส่งไปให้เทรุ
" นี่คือ."
" เด็กคนนี้ ชื่อ จิเอะ เป็นเด็กในดูแลของเราที่พึ่งเข้ามาใหม่ เมื่อาทิตย์ที่แล้วครับ พ่อแม่เธอเสียจากอุบัติเหตุ และไม่มีญาติที่ใหนเธอจึงถูกส่งมาที่นี่ แกเป็นเด็กดี แต่ค่อนข้างหัวรั้นอยู่ซักหน่อย คิดว่าเธอคงจะหนีออกไปตอนกำลังเล่นกิจกรรมกันอยู่ครับ หมอชิโนมิยะ เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่า เด็กหายไปคนนึง จึงอาสาช่วยตามหา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า หายตัวไปทั้งคู่เลยคิดว่า อาจเกิดเหตุร้ายขึ้น ผมลองโทรศัพท์ แจ้ง ชาวบ้านในเมือง รวมถึงนายสถานีแล้ว แต่ยังไม่มีใครพบเห็นเลย..."
เทรุ มอง เด็กผู้หญิงในรูป อายุประมาณ 11 ปี ผมสีน่ำตาลอ่อนยาวประบ่า กับดวงตาดุเข้ม เทรุจำเด็กคนนี้ได้แล้ว เด็กที่เป็นโรคหวัด สาวน้อยที่ดูท่าทางเอาแต่ใจ แต่ก็ยอมฟังคำที่เขาพูด
"ตอนนี้ พวกเราเลยคาดการณ์กันว่า ถ้าเธอ ยังไม่ได้นั่งรถเข้าในเมือง เธอจะหลงอยู่ในป่าทางด้านหลังสถานรับเลี้ยงเด็กนี่ ก็ได้ เพราะป่าแห่งนี้ พื้นที่มันกว้างพอสมควรแถมยังติดกับภูเขา ถึงที่นี่ จะไม่มีสัตว์ดูร้ายอย่างพวกหมี แต่ถ้าเป็น งู ก็ยังมีอยู่ หรือที่ร้ายกว่านั้นถ้าตกลงไประหว่างที่ต่างระดับ อาจได้รับบาดเจ็บได้ " อธิการ อธิบาย ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ตอนที่ 6
" ยังไงตอนนี้ก็ขอความร่วมกับทุกคน กลุ่มละ 3 คน โดยในกลุ่ม จะต้องมีพยาบาลหรือ หมอด้วย กลุ่มละคนนะครับ เผื่อเอาไว้ก่อน ยังไงก็ขอให้ช่วยกันด้วย" คิตามิ พูดด้วยสีหน้าราบเรีนบ แต่เทรุ รู้ ว่าคนคนนี้ ก็เป็นห่วง เจ้าชิโนมิยะ ไม่แพ้กัน ในที่สุกดการจับกลุ่มก็เสร็จสิ้น
กลุ่มที่1 มี เทรุ คาเครุ มาโฮะ
กลุ่มที่2 อายาโนะ ซาโนะ อิทาจิ
กลุมที่ 3 คิตามิ ฮารุอิ อิจิโกะ
ทั้งหมด ใส่เสื้อคลุมสีสันสดใส ที่ทางสถานรับเลี้ยงจัดไว้ให้ เพื่อเป็นที่สังเกตุ เมื่ออยู่ในที่ไกลๆได้ รวมไปถึง เชือกเส้นโต ไฟฉาย และอุปกรณ์การแพทย์แบบพกพา ก่อนจะแยกกันค้นหา 3 ทาง
โดยกลุ่มเทรุ ค้นหา ด้านซ้ายของป่า กลุ่มอายาโนะ ค้นหาบริเวณตรงกลางป่า ส่วนกลุ่มคิตามิ ค้นหาบริเวณด้านขวาของป่า
ทางด้านกลุ่มมอเทรุ
" เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะหมอเทรุ" คาเครุ มองไปรอบๆป่า ตอนนี้แสงส่วางเริ่มรำไร เต็มที จนต้องใช้ไฟฉายส่องมองทางกันแล้ว
" อืม... ตอนนี้ หน้าร้อนก็จริง แต่ตอนกลางคืน มันก็หนาวเหมือนกัน" เทรุ บอกด้วยสีหน้ากังวลขึ้นเรื่อยๆ อากาศตอนค่ำ ที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว แบบนี้ สำหรับชิโนมิยะ คงไม่ต่องห่วงนัก เพราะมันดูแลตัวมันเองดี อย่างมากก็เป็นแค่หวัด แต่กับ จิเอะ เด็กสาวที่เป็นหวัดอยู่แล้ว อาจเจอโรคปอมบวมแทรกซ้อนด้วย
ตอนนี้ เขาหวังอย่าเดียวว่า พวกเขาทั้งหมดจะคาดการณ์ผิด บางที ชิโนมิยะกับ จิเอะ อาจจะไม่ได้เดินเข้ามาในป่านี้ ตัวเขาหวังเช่นนั้น
....................................
........................
..............
.....
..
" หนาวจัง....." เด็กสาวกระชับต้นแขนตัวเองให้อุ่น ดวงตาคมเข้ม บัดนี้ กลับเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
ใบหน้าเล็กๆ เงยหน้ามอง ผาแคบที่ลึกเกือบ 4 เมตร ดวงดาวส่องประกายเต็มท้องฟ้า แต่ไม่ทำให้ จิตใจ ที่หวาดกลัวถูกปรอบประโลมเลยแม้แต่น้อย เธอกลัว... กลัวทุกสิ่ง ตั้งแต่ที่คุณพ่อคุณแม่ของเธอตาย กลัวสถานที่แห่งใหม่ที่ต้องไปอยู่ กลัวชีวิตใหม่ที่ต้องดำเนินไป และตอนนี้ เธอกลัวที่สุด
กลัวว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าเธอนี้จะตาย...
ซู่.................................ปุ้ง!!! สัญญาณไฟสีแดงสดโพยพุ่งออกมาจากป่าด้านขวามือ เทรุเงยหน้ามอง ไฟสัญาณสีแดง จากกลุ่มคิตามิ หาไม่พบอย่างนั้นเหรอ?
ผ่านไปร่วม 4 ชั่วโมงของการค้นหาแล้ว ขณะนี้เป็นเวลา 3 ทุ่มพวกเขายังเดินไม่ทะลุป่าอีกด้านนึงเลย ก่อนหน้าทีพวกเขาจะเข้าไปค้นหา คุณอิจิโกะ ผู้ที่มีประสบการณ์ค้นหาผู้ประสบภัยบนภูเขาหิมะ ได้ขอให้ผู้อำนวยการณ์ซื้อพุไฟแบบที่ยิงขึ้นฟ้ามาให้ โดยแยกสัญญาณไฟเป็น 3 แบบ คือ สีแดง หาไม่พบ สีเขียว หาพบ และสีเหลือง หาไม่พบและเกิดเหตุอันตรายขึ้น
ในตอนนี้ กลุ่มที่ยังสำรวจที่ยังสำรวจไม่ทั่ว เหลือ กลุ่มคุณอายาโนะ กับกลุ่มเขาเท่านั้น
.................
.......
....
อือ.........
ขยับตัวไม่ได้........บ้าชะมัด....
เกิดอะไรขึ้น...............
................ห....
.....เสียงอะไรน่ะ
...หมอ....ค....
...หมอคะ
" หมอคะ" จิเอะ ร้องเรียก ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างตัวเธอ เมื่อเห็นนิ้วมือเขาขยับ ดวงตาสีดำขลับ ค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ
" หมอคะ หนูขอโทษ ฮือๆ..... " เมื่อเห็นชายหนุ่มฟิ้นสติขึ้นมา ความกดดันที่อยู่ในใจพังทะลายลงทันที ชิโนมิยะ อึ้งไปครู่ใหญ่ เมื่อเห็นเด็กผู้หญิง มานั่งร้องให้ต่อหน้า ก่อนจะนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด
ก่อนจะถึงช่วงเวลาอาหารเย็น ตัวเขาได้เดินถืออุปกรณ์การเเพทย์เก็บใส่รถพยาบาลเคลื่อนที่ ก็ไปเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังชะเง้อมองหันซ้ายหันขวาอยู่สักครู่ ก่อนจะเดินเลาะไปทางด้านหลังของสถานรับเลี้ยง
ตอนแรกตัวเขาไม่ได้สนใจอะไร แต่สักพักใหญ่ๆ ผอ. ของที่นั่นก็มาแจ้งเขาเรื่องเด็กได้หายไปคนนึง ตัวเขาจึงอาสา ไปหา แต่ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องเจออุบัติเหตุนี้ซะก่อน
" หมอไม่เป็นไร อึ้ก!.." ชิโนมิยะ เจ็บแปล็บที่ขาข้างขวา เขาสามารถขยับข้อเท้าได้ไม่ถึงกับหัก แต่ดูจากสีที่คล้ำของขา คงจะเคล็ดอย่างหนักเลยเหมือนกัน
ชายหนุ่มเงยหน้ามองซอบเขาที่ตกลงมา ก่อนจะหันไปลูบหัวเด็กน้อยที่นั่งร้องให้อย่างข้างตัว ก่อนจะถอนหายใจอย่าโล่งอกเมื่เห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ได้มีอาการบาดเจ็บมากมายอย่าที่นึกห่วง มีแค่รอยทะลอกจากการไสล์ร่วงลงมาเท่านั้นเอง
"แต๊น แต้น แต้น ขบวนการณ์ วาฮาลลาเรนเจอร์!!!"
มนุษย์ในชุดการวน์คล้ายหมอแต่ตัวเสื้อเป็นสีแดง สีเขียวและสีเหลือง พุ่งเข้าใส่ สัตว์ประหลาดเชื้อรา ตามด้วยท่าด็อปคิก เรียกเสียงเฮฮาของเด็กได้เป็นอย่างดี
" กร๊าซซซ..ซ.ซ..เชื้อโรค..." เสียงร้องโหยหวน ครับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นหมอเทรุ ดังออกมาจากตัวสัตว์ประหลาด พุ่งเข้าโจมตีขบวนการณ์การ ซาลฮาลลาเรนเจอร์ทั้งสามอย่างบ้าคลั่ง
" ย้ากก.. ตายซะเถอะ เจ้าปีศาจเชื้อโรค ลำเเสงพิฆาต" เรนเจอร์ชุดการวน์ สีแดง กระกบมือก่อนจะทำท่าส่งลำแสงพิฆาตไปให้สัตว์ประหลาด
" อ๊ากกก..ก... เจ็บใจนัก ฝากไว้ก่อนเถอะ ขบวนการวาฮาลลาเรนเจอร์" สัตว์ประหลาดล้มตัวลงกับพื้นเวที พร้อมกับมีร่างสามหน่อเรนเจอร์เดินเป็นฉากหน้าพร้อมทำท่าฮีโร่ ติดตามมาด้วยเพลงจบเร้าใจ เรียกเสียงเชียร์และเสียงหัวเราะ ให้กับบรรดาคนดูได้เป็นอย่างดี
" เหนื่อยหน่อยนะคะ หมอคิตามิ" ซาโนะ เสริฟชาให้หมอคิตามิที่กำลังตรวจเด็กที่รอต่อคิวอยู่
"ขอบคุณครับ แต่ก็คงไม่เท่า หมอเทรุหรอก ดันจับฉลากได้เล่นเป็นสัตว์ประหลาดเชื้อโรคเนี่ย" คิตามิคุยปนขำเล็กน้อย เมื่อนึกถึงหน้าแหยๆ เขาเทรุเมื่อจับฉลากได้เป็นตัวเชื้อโรค แต่พอเอาเข้าจริง ก็เล่นสมบทบาทดี ดูเหมือนเด็กจะชอบกันใหญ่ เจ้าตัวมองดูนาฬิกา ใกล้จะเที่ยงแล้ว คงต้องรีบตรวจเด็กรอบเช้าให้เสร็จก่อนที่จะถึงช่วงทานข้าวล่ะนะ
" โอย..ย.... เหนื่อย...แฮ่ก..สุดๆ" เทรุถอดหัวชุดสัตว์ประหลาดทันทีที่ถึงห้องแต่งตัวชั่วคราวของพนักงาน ก่อนเจ้าตัวจะแกะ นมหวานรสเสตอร์เบอร์รี่ซัดซะหมดขวดแล้วนอนแผ่มันทั้งอย่างนั้น
" เหนื่อยแย่เลยนะคะ หมอเทรุ" คุณอายาโนะ เดินเข้ามาพร้อมกับผ้าเย็นยื่นให้ชายหนุ่ม โชคดีที่ตัวเธอจับฉลากได้เป็นคนทำงานเบื้องหลัง ไม่งั้นคงได้เหนื่อยลิ้นห้อยไปอีกคน
" ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เห็นหน้าตาของพวกเด็กๆที่มีความสุขกับการแสดงก็ดีใจแล้ว เดี๋ยวผมขอไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่ก่อนนะครับ เพราะถ้าไปตรวจเด็กช่วบ่ายพร้อมกลิ่นเหงื่อ คงไม่ดีเเน่"
**************
**********
*****
" ก๊า........ก๊า.." เสียงนกกาบินคว้างบนอากาศกระทบกับแสงยามเย็นท่ามกลางป่าใหญ่ ดูเป็นภาพที่สงบอย่างประหลาด เทรุคลายเนคไทออก ก่อนจะยืดแขนด้วยความเมื่อยล้า
" อื้บ!.....เฮ้อ...ในที่สุดจบแล้ววันนี้" เทรุ รวบของที่เกลื่อนตรงโต้ะตรวจคนไข้ให้เข้าที่ ด้วยสีหน้ากระดี้กระด้า วิ่งตรไปทางห้องพักที่ทางสถานเลี้ยงเด็กจัดไว้ให้แล้ว กระโดดแผ่ตัวบนเตียงกว้าง เมื่อหัวถึงหมอน นัยต์ตาก็ปรือหลับสนิท ด้วยสีหน้าอมยิ้ม
ปึง! ปึง! ปึ่ง!
....หมอเทรุ.....
ปึง! ปึ่ง!
" ... หมอเทรุ คะ..." เสียงหวานๆแต่ฟังดูร้อนรน ดังอยู่หน้าประตู เทรุ ขยี้ตาปรือ ลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง ก็พบอายาโนะ ยืนอยู่ด้วยท่าท่างกังวล
" หมอเทรุ เห็นหมอชิโนมิยะ บ้างใหมคะ" อายาโนะถาม เทรุ ซึ่งเจ้าตัวได้แต่ทำสีหน้าแปลกๆ ก่อนจะเหลือกตามองฟ่าเพดาน ด้วยท่าทางกำลังนึก
" อืม..ไม่เห็นหรอก ผมมาถึงก็นอนหลับเลย ไม่ได้ดู เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ" เจ้าตัวถามขึ้นอย่างสงสัย ถึงขนาดมาถามเขาที่ไม่ค่อยชอบสีหน้ากันแบบนี้ หรือว่ามีอะไรบาอย่าผิดปกติไป
" หมอชิโนมิยะ หายตัวไปค่ะ "
" ว่าไงนะ! ลองโทรถามรึยัง" เทรุเอ่ยด้วยสีหน้าตกใจ คนอย่าเจ้าชิโนมิยะ หายไปโดยไม่บอกแบบนี้ มันเป็นเรื่องผิดปกติจริงๆด้วย
" โทรไปแล้วค่ะ มีเสียงดังแต่ไม่มีคนรับสาย เลยคิดว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้นน่ะค่ะ" อายาโนะ บอกอย่างกังวล ไม่มีใครเห็น หมอชิโนมิยะ มาร่วม 3 ชั่วโมงแล้ว บางที อาจเกิดเรื่องขึ้นก็ได้
" ถามคนอื่นดูรึยัง"
" คนอื่นๆ กำลังหากันอยู่ค่ะ"
"งั้นไปรวมกับทุกคนก่อนเถอะ" เทรุฉวยข้อมือ อายาโนะ ก่อนจะวิ่ง มุ่งไปที่ห้องส่วนกลางที่เป็นจุดรวมตัวทันที
เทรุวิ่งไปจนถึงห้องส่วนกลา ก็เห็นทุกคนยืนอยู่ด้วยสีหน้าคร่ำเครียด รวทั้ง อธิการบดีของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็มารวมตัวกันหมด
" คิตามิ เกิดอะไรขึ้น " เทรุหันมองชายหนุ่มที่กำลังปั้นหน้าเคร่งเครียด แต่ยังไม่ทันพูดอะไร ชายหนุ่มที่ดำรงตำแหน่งอธิการบดีของที่นี่ ก็เอ่ยขึ้นก่อน
" ผมขอ อธิบายเองก็แล้วกันครับ คุณหมอเทรุ" ชายวัยกลางคนรูปร่างผอม เอ่ยขึ้นพลางซับเหงื่อ อย่างหนักใจ
" เมื่อตอนเย็น หลังจัดกิจกรรม พวกเราก็พาเด็กๆไปรับประทานอาหาร แต่พอนับจำนวน กลับหายไปคนนึง นี่เป็นรูปของเด็กคนนั้นตรับ" เขาหยิบรูปที่อยู่บนโต๊ะ ส่งไปให้เทรุ
" นี่คือ."
" เด็กคนนี้ ชื่อ จิเอะ เป็นเด็กในดูแลของเราที่พึ่งเข้ามาใหม่ เมื่อาทิตย์ที่แล้วครับ พ่อแม่เธอเสียจากอุบัติเหตุ และไม่มีญาติที่ใหนเธอจึงถูกส่งมาที่นี่ แกเป็นเด็กดี แต่ค่อนข้างหัวรั้นอยู่ซักหน่อย คิดว่าเธอคงจะหนีออกไปตอนกำลังเล่นกิจกรรมกันอยู่ครับ หมอชิโนมิยะ เป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่า เด็กหายไปคนนึง จึงอาสาช่วยตามหา แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า หายตัวไปทั้งคู่เลยคิดว่า อาจเกิดเหตุร้ายขึ้น ผมลองโทรศัพท์ แจ้ง ชาวบ้านในเมือง รวมถึงนายสถานีแล้ว แต่ยังไม่มีใครพบเห็นเลย..."
เทรุ มอง เด็กผู้หญิงในรูป อายุประมาณ 11 ปี ผมสีน่ำตาลอ่อนยาวประบ่า กับดวงตาดุเข้ม เทรุจำเด็กคนนี้ได้แล้ว เด็กที่เป็นโรคหวัด สาวน้อยที่ดูท่าทางเอาแต่ใจ แต่ก็ยอมฟังคำที่เขาพูด
"ตอนนี้ พวกเราเลยคาดการณ์กันว่า ถ้าเธอ ยังไม่ได้นั่งรถเข้าในเมือง เธอจะหลงอยู่ในป่าทางด้านหลังสถานรับเลี้ยงเด็กนี่ ก็ได้ เพราะป่าแห่งนี้ พื้นที่มันกว้างพอสมควรแถมยังติดกับภูเขา ถึงที่นี่ จะไม่มีสัตว์ดูร้ายอย่างพวกหมี แต่ถ้าเป็น งู ก็ยังมีอยู่ หรือที่ร้ายกว่านั้นถ้าตกลงไประหว่างที่ต่างระดับ อาจได้รับบาดเจ็บได้ " อธิการ อธิบาย ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
ตอนที่ 6
" ยังไงตอนนี้ก็ขอความร่วมกับทุกคน กลุ่มละ 3 คน โดยในกลุ่ม จะต้องมีพยาบาลหรือ หมอด้วย กลุ่มละคนนะครับ เผื่อเอาไว้ก่อน ยังไงก็ขอให้ช่วยกันด้วย" คิตามิ พูดด้วยสีหน้าราบเรีนบ แต่เทรุ รู้ ว่าคนคนนี้ ก็เป็นห่วง เจ้าชิโนมิยะ ไม่แพ้กัน ในที่สุกดการจับกลุ่มก็เสร็จสิ้น
กลุ่มที่1 มี เทรุ คาเครุ มาโฮะ
กลุ่มที่2 อายาโนะ ซาโนะ อิทาจิ
กลุมที่ 3 คิตามิ ฮารุอิ อิจิโกะ
ทั้งหมด ใส่เสื้อคลุมสีสันสดใส ที่ทางสถานรับเลี้ยงจัดไว้ให้ เพื่อเป็นที่สังเกตุ เมื่ออยู่ในที่ไกลๆได้ รวมไปถึง เชือกเส้นโต ไฟฉาย และอุปกรณ์การแพทย์แบบพกพา ก่อนจะแยกกันค้นหา 3 ทาง
โดยกลุ่มเทรุ ค้นหา ด้านซ้ายของป่า กลุ่มอายาโนะ ค้นหาบริเวณตรงกลางป่า ส่วนกลุ่มคิตามิ ค้นหาบริเวณด้านขวาของป่า
ทางด้านกลุ่มมอเทรุ
" เริ่มมืดขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะหมอเทรุ" คาเครุ มองไปรอบๆป่า ตอนนี้แสงส่วางเริ่มรำไร เต็มที จนต้องใช้ไฟฉายส่องมองทางกันแล้ว
" อืม... ตอนนี้ หน้าร้อนก็จริง แต่ตอนกลางคืน มันก็หนาวเหมือนกัน" เทรุ บอกด้วยสีหน้ากังวลขึ้นเรื่อยๆ อากาศตอนค่ำ ที่เย็นลงอย่างรวดเร็ว แบบนี้ สำหรับชิโนมิยะ คงไม่ต่องห่วงนัก เพราะมันดูแลตัวมันเองดี อย่างมากก็เป็นแค่หวัด แต่กับ จิเอะ เด็กสาวที่เป็นหวัดอยู่แล้ว อาจเจอโรคปอมบวมแทรกซ้อนด้วย
ตอนนี้ เขาหวังอย่าเดียวว่า พวกเขาทั้งหมดจะคาดการณ์ผิด บางที ชิโนมิยะกับ จิเอะ อาจจะไม่ได้เดินเข้ามาในป่านี้ ตัวเขาหวังเช่นนั้น
....................................
........................
..............
.....
..
" หนาวจัง....." เด็กสาวกระชับต้นแขนตัวเองให้อุ่น ดวงตาคมเข้ม บัดนี้ กลับเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
ใบหน้าเล็กๆ เงยหน้ามอง ผาแคบที่ลึกเกือบ 4 เมตร ดวงดาวส่องประกายเต็มท้องฟ้า แต่ไม่ทำให้ จิตใจ ที่หวาดกลัวถูกปรอบประโลมเลยแม้แต่น้อย เธอกลัว... กลัวทุกสิ่ง ตั้งแต่ที่คุณพ่อคุณแม่ของเธอตาย กลัวสถานที่แห่งใหม่ที่ต้องไปอยู่ กลัวชีวิตใหม่ที่ต้องดำเนินไป และตอนนี้ เธอกลัวที่สุด
กลัวว่าคนที่อยู่เบื้องหน้าเธอนี้จะตาย...
ซู่.................................ปุ้ง!!! สัญญาณไฟสีแดงสดโพยพุ่งออกมาจากป่าด้านขวามือ เทรุเงยหน้ามอง ไฟสัญาณสีแดง จากกลุ่มคิตามิ หาไม่พบอย่างนั้นเหรอ?
ผ่านไปร่วม 4 ชั่วโมงของการค้นหาแล้ว ขณะนี้เป็นเวลา 3 ทุ่มพวกเขายังเดินไม่ทะลุป่าอีกด้านนึงเลย ก่อนหน้าทีพวกเขาจะเข้าไปค้นหา คุณอิจิโกะ ผู้ที่มีประสบการณ์ค้นหาผู้ประสบภัยบนภูเขาหิมะ ได้ขอให้ผู้อำนวยการณ์ซื้อพุไฟแบบที่ยิงขึ้นฟ้ามาให้ โดยแยกสัญญาณไฟเป็น 3 แบบ คือ สีแดง หาไม่พบ สีเขียว หาพบ และสีเหลือง หาไม่พบและเกิดเหตุอันตรายขึ้น
ในตอนนี้ กลุ่มที่ยังสำรวจที่ยังสำรวจไม่ทั่ว เหลือ กลุ่มคุณอายาโนะ กับกลุ่มเขาเท่านั้น
.................
.......
....
อือ.........
ขยับตัวไม่ได้........บ้าชะมัด....
เกิดอะไรขึ้น...............
................ห....
.....เสียงอะไรน่ะ
...หมอ....ค....
...หมอคะ
" หมอคะ" จิเอะ ร้องเรียก ชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างตัวเธอ เมื่อเห็นนิ้วมือเขาขยับ ดวงตาสีดำขลับ ค่อยๆลืมขึ้นมาอย่างช้าๆ
" หมอคะ หนูขอโทษ ฮือๆ..... " เมื่อเห็นชายหนุ่มฟิ้นสติขึ้นมา ความกดดันที่อยู่ในใจพังทะลายลงทันที ชิโนมิยะ อึ้งไปครู่ใหญ่ เมื่อเห็นเด็กผู้หญิง มานั่งร้องให้ต่อหน้า ก่อนจะนึกถึงเรื่องก่อนหน้านี้ได้ทั้งหมด
ก่อนจะถึงช่วงเวลาอาหารเย็น ตัวเขาได้เดินถืออุปกรณ์การเเพทย์เก็บใส่รถพยาบาลเคลื่อนที่ ก็ไปเห็นเด็กผู้หญิงคนนึงกำลังชะเง้อมองหันซ้ายหันขวาอยู่สักครู่ ก่อนจะเดินเลาะไปทางด้านหลังของสถานรับเลี้ยง
ตอนแรกตัวเขาไม่ได้สนใจอะไร แต่สักพักใหญ่ๆ ผอ. ของที่นั่นก็มาแจ้งเขาเรื่องเด็กได้หายไปคนนึง ตัวเขาจึงอาสา ไปหา แต่ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะต้องเจออุบัติเหตุนี้ซะก่อน
" หมอไม่เป็นไร อึ้ก!.." ชิโนมิยะ เจ็บแปล็บที่ขาข้างขวา เขาสามารถขยับข้อเท้าได้ไม่ถึงกับหัก แต่ดูจากสีที่คล้ำของขา คงจะเคล็ดอย่างหนักเลยเหมือนกัน
ชายหนุ่มเงยหน้ามองซอบเขาที่ตกลงมา ก่อนจะหันไปลูบหัวเด็กน้อยที่นั่งร้องให้อย่างข้างตัว ก่อนจะถอนหายใจอย่าโล่งอกเมื่เห็นว่าสาวน้อยตรงหน้าไม่ได้มีอาการบาดเจ็บมากมายอย่าที่นึกห่วง มีแค่รอยทะลอกจากการไสล์ร่วงลงมาเท่านั้นเอง
aria- Admin
- จำนวนข้อความ : 70
Join date : 27/03/2010 -
ต่อๆ
aria Sun Apr 18, 2010 7:35 pm
ตอนที่ 7
เสี้ยงสะอื้นหยุดลง เมื่อรู้สึกถึงสมัผัสบางๆที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน จิเอะเงยหน้ามอง ชิโนมิยะ ที่กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
" หยุดร้องให้ได้แล้ว แบบนี้ หมอลับากใจ รู้ใหม..?" ดวงตารั้น สูดหายใจเข้าให้สงบจิเอะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะมองไปทางหมอชิโนมิยะตรงๆ
" ดีมาก ที่นี้เดี๋ยวเราลองมาหาอะไร ปีนขึ้นไปกันเถอะนะ"
จิเอะพยักหน้า ก่อนจะเดินหาสิ่งใดก็ได้ ในซอกแคบนี้ จะสามมารถทำให้ปีนออกไปได้ ชิโนมิยะ พยายามลุกขึ้นยืน หัวคิ้วขมวดเมื่อความรู้สึกบวดที่ขา เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความร้อนในร่างกาย ที่สูงขึ้นจนรู้สึกได้ 'บ้าชะมัด อักเสบจนไข้ขึ้นงั้นรึ'
" หมอคะ ทางนี้ หนูเจอกิ่งไม้ร่วงลงมาค่ะ"
จิเอะวิ่งมาหาชิโนมิยะ ก่อนจะพาขายหนุ่มไปดูกิ่งไม้ที่เธอเห็น กิ่งไม้ขนาดใหญ่ร่วงตกลงมาในซอกเขาจากการผุกร่อนตามธรรมชาติ ถึงจะมีความยาวไม่สูงถึงความสูงของซอกเขา แต่การที่จะส่งเด็กขึ้นไปซักคนนั้น น่าจะทำได้ หากแต่ ก็ต้องมีคนเคยดึงขึ้นไปด้วย คงต้องรอความช่วยเหลือ
ก่อนหน้าที่จิเอะ จะเดินมาบอกเรื่องนี้ ชิโนมิยะ ลองสำรวจตัวเองดูแล้วพบว่าสิ่งที่เหลืออยู่ในตัวที่พอจะช่วยได้มีแค่ ไฟฉายกระบอกเล็ก 1กระบอก นาฟึกา คุกกี๊แตกๆ 4อัน ส่วนโทรศัพท์นั้น เขาพกมาด้วยก็จริแต่คาดว่า คงจะตกหายตอนที่ร่วงมาที่นี่
ซอกเขาที่ตกลงมา คำนวนดูจากขนาดสายตา น่าจะหว้าประมาณ เมตรครึ่ง ลุกเกือบ 4 เมตร ความยาวตลอดทาง ประมาณ 30 เมตร คงเกิดจากแผ่นดินแยกตัวตอนเกิดแผ่นดินไหว แต่ถ้ามองจากข้างบน ก็แทบไม่เห็นซอกเขานี้ เพราะมีหญ้าก้านใหญ่ ขึ้นสูง ยิ่งคิดถึงความเป็นไปได้ ที่จะมีคนหาเจอ ก็ยิ่งเครียด แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เขาไม่สามารถมานั่หวาดกลัวถึงความเป็นไปได้ ใดๆทั้งนั้น
โครกก....ก... เสียงร้องของบาอย่างดังขึ้นข้าๆตัวทำให้ชิโนมิยะ หันไปมองกับพบว่าเด็กน้อยยืนกุมท้องด้วยสีหน้าแดงก่ำ ชายหนุ่มจึงหยิบ คุ๊กี๊ที่ให้ทานยามว่างยื่นให้
" สามทุ่มกว่าแลวนี่ ทานคุ๊กกี๊ไปก่อนละกันนะ"
" แล้วหมอล่ะคะ " จิเอะมองคุ๊กกี๊ สามชิ้นที่ชายหนุ่มให้มา
" หมอเองก็มีอยู่ นี่ไง หนูอกินไปก่อนเถอะ" ชิโนมิยะ หยิบคุ๊กกี๊ ที่เหลืออีกหนึ่งชิ้นมายืนยันก่อนจะเก็บในกระป๋า จิเอะ พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะทรุดนั่งและค่อยเร็มคุ๊กกี๊กิน
4 ทุ่มครึ่ง.......... เวลาที่ผ่านไปเริ่มทำให้หน่วยกูภัยที่แยกไปหาเป็นกลุ่มๆ เริ่มกังวนมากขึ้นทุกขณะ แต่ก็ยังไม่หมดหวัง ยังคงไม่ลดละที่จะค้นหาต่อไป ตอนนี้ กลุ่มคิตามิ ได้กลับมาที่สถานรับเลี้ยงเด้กแล้ว และคอยประสานงานติดต่อ กลุ่มของเทรุ และอายาโนะ
ทางด้านกลุ่มของเทรุ ในตอนนี้เขาคต้องบอกว่า แทบจะใช้สัญชาติญานล้วนๆในการหา บริเวณพื้นที่ในส่วนที่ทางพวกเขาสามคนได้รับผิดชอบ เป็นทางที่มีทั้งทางร่อง ทางชันต่างระดับ เขาที่เป็นคนน้ำหนักเบาที่สุดในกลุ่ม จึงรับผิดชอบหาตรงทางขึ้นต่างระดับ ส่วนอีกสองคน ก็ให้แยกเป็นทิศซ้ายขวา โดยนัดแนะกันว่าอีกหนึ่งชั่วโมงให้กัลบมาที่จุดนับพบตรงต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาตกลงกัน ตอนนี้ก็ผ่านไปครึ่งชัวโมง แถมอากาศก็หนาวเย็นลงเรื่อย เพราะน้ำค้าง สิ่งเดียวที่กลัวคือ ไข้หวัด ที่อาจเปลี่ยนเป็นปอดบวมได้ หากต้องเจอกับสภาพอากาศแบบนี้นานๆ
" แค่กๆ ........"
" หมอคะ....." จิเอะ เรียกชายหนุ่มอย่างเป็นกังวล ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ที่ชิโนมิยะ แทบไม่ได้พูดคุยกับเด็กสาว อีกทั้งเขายังให้เธอไปนั่งพักตรงสว่นที่หญิงมันยาวเลยมาเป็นม่านกันน้ำค้าง แต่กับชายหนุ่มเขากลับนั่งพิงผนังเฉยๆโดยไม่ได้ขยับไปใหนเลย
" หืม........"
ชิโนมิยะ ขยับเสียงในลำคอเป็นการตอบรับว่าเขายังคงมีสติอยู่และได้ยินที่เธอพูด แต่ความร้อนจากร่างกายที่สูงขึ้นเพราะข้อเท้าที่อักเสบทำให้ชายหนุ่มได้แต่สถบอยู่หัวใจ
ซู่!..........ปุ้ง... สัญญาณไฟสีแดง พุ่งขึ้นอีกทิศนึงที่อยู่ฝากตรงข้าม กลุ่มอายาโนะ ได้ทำการค้นหาทั่วแล้วแต่ไม่พบ เทรุ มองสัญญาณสีแดงที่ส่องกระจาย ตอนนี้เหลือแต่กลุ่มเขาสินะ เทรุปาดเหงื่อ อากาศที่เย็นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหนาว ตอนนี้เขาต้องตั้งสมาธิเพื่อจดจำทุกสิ่ง
' โธ่เว้ย! ชิโนมิยะ นายอยู่ที่ใหน ถึงชั้นจะไม่ชอบขี้หน้านาย แต่ชั้นไม่อยากให้นายหายตัวไปแบบนี้นะ'
เหมือนป่าจะได่ยินเสียงที่เทรุพูด ใบไม้ต่างๆเริ่มโยกไหว ส่งเสียงแซกๆของใบไม้ที่เสียดสีกัน แสงสะท้อนสายหนึ่งพุ่งวาบเข้าสู่สายตาของเทรุ แม้จะเป็นเพียงเวลาเสี้ยวนาที แต่ก็ไม่รอดสายตาของเทรุไปได้ ชายหนุ่มพุ่งที่ที่ทิศทางของแสงเมื่อครู่ทันที มือเล็กพยายามแหวกหญ้า แม้ใบหญาที่ใหญ่จะบาดนิ้วแต่เจ้าตัวก็ไม่สน ไม้นานความพยายมของเทรุก็เป็นผล ชายหนุ่มพบสิ่งทีได้สะท้อนเข้าตาแล้วเมื่อสักครู่ก็คือ โทรศัพท์มือถือของชิโนมิยะนี่เอง
แสงกระพริบที่บอกถึงการมีข้อความเข้ามาทำให้เทรุค้นหาเจอ กำลังใจและความเหนื่อยล้าที่ทับถมมาเมื่อครู่ได้จางหายไป เทรุตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มทันที หากมีโทรศัพท์มือถือตกอยู่แถวนี้ การี่ชิโนมิยะ จะอยู่ไม่ห่างจากที่นี่ก็มีโอกาศเป็นไปได้สูง
" ชิโนมิยะ นายอยู่แถวนี้รึเปล่าตอบด้วย เฮ้!! ชิโนมิยะ" เทรุตะโกน เขากวาดสายตามองทุกที่ เพื่อหาร่องรอยแม้เพียงเล็กน้อย
"ทางนี้ ช่วยด้วย"
เสียงเล็กใส ตอบกลับมาแทน ทำให้เทรุรีบวิ่งไปตามเสียงนั่น จนได้พบกับซอกเขาแคบๆ ที่น่าจะเกิดขึ้นเพราะแผ่นดินแยก เพราะมีต้นหญ้าขึ้นสูงท่วมเอว ทำให้สังเกตเห็นได้ยาก ถ้าหากไม่ระวังก็มีสิทธิร่วงตกลงไปได้ง่ายๆ ใบหน้าเล็ก ที่มอมแมมเล็กน้อย โบกมืออยู่เบื้องล่าง เรียกสีหน้าความโล่งใจให้กับเทรุทันที ที่เห็นว่า ไม่ได้รับบาดเจ็บเพียงแต่ขึ้นไม่ได้
" จิเอะ ใช่ใหม ไม่บาดเจ็บนะ เดี๋ยวจะดึงขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ " เทรุพูดจบ ก็ยิงพุขึ้นฟ้า สีเหลืองทองส่องสว่างไปทั่วบริเวณ และนั่นทำให้เห็นพื้นที่ของซอกเขามากขึ้น สายตากวาดมองพื้นที่อย่างละเอียด โดยหวังว่าจะเจอ คนอีกคนนึงที่เขาตามหาด้วย และก็ความหวังเขาก็เป็นจริงเมื่อพบชิโนมิยะ นั่งพิงซอกดินอยู่ที่อีกด้าน แต่สีหน้าของหมอนั่น..ดูไม่ดีเลย
" หมอคะ ช่วยหมอชิโนมิยะด้วย!! " จิเอะตะโกนกลับขึ้นมา ทำให้เทรุที่กำลังทิ้งเชือกเส้นโตที่พกมาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบผูกมันเข้ากับต้นไม้ใกล้อย่างแน่นหนา จากนั้น ชายหนุ่มจึงปล่อยเชือกไปตรงตำแหน่งที่จิเอะอยู่ทันที โดยให้เด็กหญิงผูกเชือกเข้ากับเอวตัวเอง ก่อนจะดึงเด็กสาวขึ้นมา
" หมอคะ คุณหมอชิโนมิยะ ตัวร้อนมากๆเลย เป็นเพราะจิเอะ ฮือ..........."
" ไมเป็นไร นะ จิเอะไม่ผิดหรอก " เทรุลูบหัวเด็กสาวเบาๆเป็นการปลอบใจ ชายหนุ่มโทรไปแจ้งเรื่องราวๆต่างๆที่พบ พร้อมทั้งบอกทิศทางที่จะมาไปแล้ว คาดว่าคงไม่เกิณ ครึ่งชัวโมง ทีมที่เหลือจะมาสมทบ
" จิเอะ เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ถือโทรศัพท์อันนี้เอาไว้ เผื่อมีใครติดต่อมา เดี๋ยวหมอจะลงไปดูอาการของ หมอชิโนมิยะ จิเอะต้องอยู่เฉยๆ ไม่ไปใหนนะ รับปากหมอได้ใหม"
" คะ....ค่ะ หมอคะ ผืนดินมันลื่นมาก หมอต้องระวังด้วยนะคะ" เทรุยิ้มลูบผมเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยิบเชือกเส้นโต มาผูกกับเอว แล้วค่อยหย่อนตัวลงไปหา ชิโนมิยะ
เทรุโรยตัวถึงพื้น แล้วจะรีบตรงเข้าไปดู ชิโนมิยะที่หมดสติทันที ชายหนุ่มหยิบไปฉายอันเล็กขึ้นมาส่องดูสภาพร่างกาย ปลดเสื้อเพื่อตรวจดูอาการทีผิดปกติ ก่อนจะตรวจดูบริเวณอื่น การที่เทรุจับตรวจดูทุกอย่างแต่ชิโนมิยะก็ยังไม่มีปฏิกิรินยาตอบสนองแบบนี้ ยิ่งทำให้เทรุหนักใจ แต่เมื่อลองสอบถาม เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านบนแล้ว ก็ได้ความว่าพึ่งจะหมดสติได้ไม่นาน บางทีคงเป็นเพราะอาการอักเสบที่ข้อเท้าด้านขวา บวกน้ำค้างในตอนกลางคืน รวมไปถึงความเหนื่อล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน เลยทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเหนื่อยอ่อนจนหมดสติไม่รู้สึกตัว
เขาปถมพยาบาลเบื้องต้นให้กับชิโนมิยะ เมื่อพันผ้าที่ขาเสร็จแล้ว ชายหนุ่มหยิบยาแก้อักเสบกับยาลดไข้ที่พกมาออกมา เทรุมองสีหน้าที่ซีดเผือกของอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบยาใส่ปากแล้วจับคางขอชายหนุ่มให้เผยอออก แล้วประกบจูบไปที่ริมฝีปากนุ่มพลางใช้ลิ้นดุนเม็ดยาเข้าไปในปากของอีกฝ่ายจากนั้นเทรุเปิดน้ำที่เอามาด้วยอมไว้ในปากแล้วส่งน้ำผ่านริมฝีปาก เทรุอมน้ำไว้ในปากก่อนจะประกบส่งน้ำไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเม็ดยาผ่านลำคอลงไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหยุด และนั่งลงข้างชิโนมิยะ ที่ยังหมดสติอยู่
" งานนี้ นายติดหนี้ชั้นนะ... เจ้าบ้าชิโนมิยะ"
เสี้ยงสะอื้นหยุดลง เมื่อรู้สึกถึงสมัผัสบางๆที่ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน จิเอะเงยหน้ามอง ชิโนมิยะ ที่กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
" หยุดร้องให้ได้แล้ว แบบนี้ หมอลับากใจ รู้ใหม..?" ดวงตารั้น สูดหายใจเข้าให้สงบจิเอะใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาของตัวเอง ก่อนจะมองไปทางหมอชิโนมิยะตรงๆ
" ดีมาก ที่นี้เดี๋ยวเราลองมาหาอะไร ปีนขึ้นไปกันเถอะนะ"
จิเอะพยักหน้า ก่อนจะเดินหาสิ่งใดก็ได้ ในซอกแคบนี้ จะสามมารถทำให้ปีนออกไปได้ ชิโนมิยะ พยายามลุกขึ้นยืน หัวคิ้วขมวดเมื่อความรู้สึกบวดที่ขา เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับความร้อนในร่างกาย ที่สูงขึ้นจนรู้สึกได้ 'บ้าชะมัด อักเสบจนไข้ขึ้นงั้นรึ'
" หมอคะ ทางนี้ หนูเจอกิ่งไม้ร่วงลงมาค่ะ"
จิเอะวิ่งมาหาชิโนมิยะ ก่อนจะพาขายหนุ่มไปดูกิ่งไม้ที่เธอเห็น กิ่งไม้ขนาดใหญ่ร่วงตกลงมาในซอกเขาจากการผุกร่อนตามธรรมชาติ ถึงจะมีความยาวไม่สูงถึงความสูงของซอกเขา แต่การที่จะส่งเด็กขึ้นไปซักคนนั้น น่าจะทำได้ หากแต่ ก็ต้องมีคนเคยดึงขึ้นไปด้วย คงต้องรอความช่วยเหลือ
ก่อนหน้าที่จิเอะ จะเดินมาบอกเรื่องนี้ ชิโนมิยะ ลองสำรวจตัวเองดูแล้วพบว่าสิ่งที่เหลืออยู่ในตัวที่พอจะช่วยได้มีแค่ ไฟฉายกระบอกเล็ก 1กระบอก นาฟึกา คุกกี๊แตกๆ 4อัน ส่วนโทรศัพท์นั้น เขาพกมาด้วยก็จริแต่คาดว่า คงจะตกหายตอนที่ร่วงมาที่นี่
ซอกเขาที่ตกลงมา คำนวนดูจากขนาดสายตา น่าจะหว้าประมาณ เมตรครึ่ง ลุกเกือบ 4 เมตร ความยาวตลอดทาง ประมาณ 30 เมตร คงเกิดจากแผ่นดินแยกตัวตอนเกิดแผ่นดินไหว แต่ถ้ามองจากข้างบน ก็แทบไม่เห็นซอกเขานี้ เพราะมีหญ้าก้านใหญ่ ขึ้นสูง ยิ่งคิดถึงความเป็นไปได้ ที่จะมีคนหาเจอ ก็ยิ่งเครียด แต่ตัวเขาเองในตอนนี้ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว เขาไม่สามารถมานั่หวาดกลัวถึงความเป็นไปได้ ใดๆทั้งนั้น
โครกก....ก... เสียงร้องของบาอย่างดังขึ้นข้าๆตัวทำให้ชิโนมิยะ หันไปมองกับพบว่าเด็กน้อยยืนกุมท้องด้วยสีหน้าแดงก่ำ ชายหนุ่มจึงหยิบ คุ๊กี๊ที่ให้ทานยามว่างยื่นให้
" สามทุ่มกว่าแลวนี่ ทานคุ๊กกี๊ไปก่อนละกันนะ"
" แล้วหมอล่ะคะ " จิเอะมองคุ๊กกี๊ สามชิ้นที่ชายหนุ่มให้มา
" หมอเองก็มีอยู่ นี่ไง หนูอกินไปก่อนเถอะ" ชิโนมิยะ หยิบคุ๊กกี๊ ที่เหลืออีกหนึ่งชิ้นมายืนยันก่อนจะเก็บในกระป๋า จิเอะ พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะทรุดนั่งและค่อยเร็มคุ๊กกี๊กิน
4 ทุ่มครึ่ง.......... เวลาที่ผ่านไปเริ่มทำให้หน่วยกูภัยที่แยกไปหาเป็นกลุ่มๆ เริ่มกังวนมากขึ้นทุกขณะ แต่ก็ยังไม่หมดหวัง ยังคงไม่ลดละที่จะค้นหาต่อไป ตอนนี้ กลุ่มคิตามิ ได้กลับมาที่สถานรับเลี้ยงเด้กแล้ว และคอยประสานงานติดต่อ กลุ่มของเทรุ และอายาโนะ
ทางด้านกลุ่มของเทรุ ในตอนนี้เขาคต้องบอกว่า แทบจะใช้สัญชาติญานล้วนๆในการหา บริเวณพื้นที่ในส่วนที่ทางพวกเขาสามคนได้รับผิดชอบ เป็นทางที่มีทั้งทางร่อง ทางชันต่างระดับ เขาที่เป็นคนน้ำหนักเบาที่สุดในกลุ่ม จึงรับผิดชอบหาตรงทางขึ้นต่างระดับ ส่วนอีกสองคน ก็ให้แยกเป็นทิศซ้ายขวา โดยนัดแนะกันว่าอีกหนึ่งชั่วโมงให้กัลบมาที่จุดนับพบตรงต้นไม้ใหญ่ที่พวกเขาตกลงกัน ตอนนี้ก็ผ่านไปครึ่งชัวโมง แถมอากาศก็หนาวเย็นลงเรื่อย เพราะน้ำค้าง สิ่งเดียวที่กลัวคือ ไข้หวัด ที่อาจเปลี่ยนเป็นปอดบวมได้ หากต้องเจอกับสภาพอากาศแบบนี้นานๆ
" แค่กๆ ........"
" หมอคะ....." จิเอะ เรียกชายหนุ่มอย่างเป็นกังวล ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ที่ชิโนมิยะ แทบไม่ได้พูดคุยกับเด็กสาว อีกทั้งเขายังให้เธอไปนั่งพักตรงสว่นที่หญิงมันยาวเลยมาเป็นม่านกันน้ำค้าง แต่กับชายหนุ่มเขากลับนั่งพิงผนังเฉยๆโดยไม่ได้ขยับไปใหนเลย
" หืม........"
ชิโนมิยะ ขยับเสียงในลำคอเป็นการตอบรับว่าเขายังคงมีสติอยู่และได้ยินที่เธอพูด แต่ความร้อนจากร่างกายที่สูงขึ้นเพราะข้อเท้าที่อักเสบทำให้ชายหนุ่มได้แต่สถบอยู่หัวใจ
ซู่!..........ปุ้ง... สัญญาณไฟสีแดง พุ่งขึ้นอีกทิศนึงที่อยู่ฝากตรงข้าม กลุ่มอายาโนะ ได้ทำการค้นหาทั่วแล้วแต่ไม่พบ เทรุ มองสัญญาณสีแดงที่ส่องกระจาย ตอนนี้เหลือแต่กลุ่มเขาสินะ เทรุปาดเหงื่อ อากาศที่เย็นไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหนาว ตอนนี้เขาต้องตั้งสมาธิเพื่อจดจำทุกสิ่ง
' โธ่เว้ย! ชิโนมิยะ นายอยู่ที่ใหน ถึงชั้นจะไม่ชอบขี้หน้านาย แต่ชั้นไม่อยากให้นายหายตัวไปแบบนี้นะ'
เหมือนป่าจะได่ยินเสียงที่เทรุพูด ใบไม้ต่างๆเริ่มโยกไหว ส่งเสียงแซกๆของใบไม้ที่เสียดสีกัน แสงสะท้อนสายหนึ่งพุ่งวาบเข้าสู่สายตาของเทรุ แม้จะเป็นเพียงเวลาเสี้ยวนาที แต่ก็ไม่รอดสายตาของเทรุไปได้ ชายหนุ่มพุ่งที่ที่ทิศทางของแสงเมื่อครู่ทันที มือเล็กพยายามแหวกหญ้า แม้ใบหญาที่ใหญ่จะบาดนิ้วแต่เจ้าตัวก็ไม่สน ไม้นานความพยายมของเทรุก็เป็นผล ชายหนุ่มพบสิ่งทีได้สะท้อนเข้าตาแล้วเมื่อสักครู่ก็คือ โทรศัพท์มือถือของชิโนมิยะนี่เอง
แสงกระพริบที่บอกถึงการมีข้อความเข้ามาทำให้เทรุค้นหาเจอ กำลังใจและความเหนื่อยล้าที่ทับถมมาเมื่อครู่ได้จางหายไป เทรุตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มทันที หากมีโทรศัพท์มือถือตกอยู่แถวนี้ การี่ชิโนมิยะ จะอยู่ไม่ห่างจากที่นี่ก็มีโอกาศเป็นไปได้สูง
" ชิโนมิยะ นายอยู่แถวนี้รึเปล่าตอบด้วย เฮ้!! ชิโนมิยะ" เทรุตะโกน เขากวาดสายตามองทุกที่ เพื่อหาร่องรอยแม้เพียงเล็กน้อย
"ทางนี้ ช่วยด้วย"
เสียงเล็กใส ตอบกลับมาแทน ทำให้เทรุรีบวิ่งไปตามเสียงนั่น จนได้พบกับซอกเขาแคบๆ ที่น่าจะเกิดขึ้นเพราะแผ่นดินแยก เพราะมีต้นหญ้าขึ้นสูงท่วมเอว ทำให้สังเกตเห็นได้ยาก ถ้าหากไม่ระวังก็มีสิทธิร่วงตกลงไปได้ง่ายๆ ใบหน้าเล็ก ที่มอมแมมเล็กน้อย โบกมืออยู่เบื้องล่าง เรียกสีหน้าความโล่งใจให้กับเทรุทันที ที่เห็นว่า ไม่ได้รับบาดเจ็บเพียงแต่ขึ้นไม่ได้
" จิเอะ ใช่ใหม ไม่บาดเจ็บนะ เดี๋ยวจะดึงขึ้นไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ " เทรุพูดจบ ก็ยิงพุขึ้นฟ้า สีเหลืองทองส่องสว่างไปทั่วบริเวณ และนั่นทำให้เห็นพื้นที่ของซอกเขามากขึ้น สายตากวาดมองพื้นที่อย่างละเอียด โดยหวังว่าจะเจอ คนอีกคนนึงที่เขาตามหาด้วย และก็ความหวังเขาก็เป็นจริงเมื่อพบชิโนมิยะ นั่งพิงซอกดินอยู่ที่อีกด้าน แต่สีหน้าของหมอนั่น..ดูไม่ดีเลย
" หมอคะ ช่วยหมอชิโนมิยะด้วย!! " จิเอะตะโกนกลับขึ้นมา ทำให้เทรุที่กำลังทิ้งเชือกเส้นโตที่พกมาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะรีบผูกมันเข้ากับต้นไม้ใกล้อย่างแน่นหนา จากนั้น ชายหนุ่มจึงปล่อยเชือกไปตรงตำแหน่งที่จิเอะอยู่ทันที โดยให้เด็กหญิงผูกเชือกเข้ากับเอวตัวเอง ก่อนจะดึงเด็กสาวขึ้นมา
" หมอคะ คุณหมอชิโนมิยะ ตัวร้อนมากๆเลย เป็นเพราะจิเอะ ฮือ..........."
" ไมเป็นไร นะ จิเอะไม่ผิดหรอก " เทรุลูบหัวเด็กสาวเบาๆเป็นการปลอบใจ ชายหนุ่มโทรไปแจ้งเรื่องราวๆต่างๆที่พบ พร้อมทั้งบอกทิศทางที่จะมาไปแล้ว คาดว่าคงไม่เกิณ ครึ่งชัวโมง ทีมที่เหลือจะมาสมทบ
" จิเอะ เดี๋ยวรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ถือโทรศัพท์อันนี้เอาไว้ เผื่อมีใครติดต่อมา เดี๋ยวหมอจะลงไปดูอาการของ หมอชิโนมิยะ จิเอะต้องอยู่เฉยๆ ไม่ไปใหนนะ รับปากหมอได้ใหม"
" คะ....ค่ะ หมอคะ ผืนดินมันลื่นมาก หมอต้องระวังด้วยนะคะ" เทรุยิ้มลูบผมเด็กสาวอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหยิบเชือกเส้นโต มาผูกกับเอว แล้วค่อยหย่อนตัวลงไปหา ชิโนมิยะ
เทรุโรยตัวถึงพื้น แล้วจะรีบตรงเข้าไปดู ชิโนมิยะที่หมดสติทันที ชายหนุ่มหยิบไปฉายอันเล็กขึ้นมาส่องดูสภาพร่างกาย ปลดเสื้อเพื่อตรวจดูอาการทีผิดปกติ ก่อนจะตรวจดูบริเวณอื่น การที่เทรุจับตรวจดูทุกอย่างแต่ชิโนมิยะก็ยังไม่มีปฏิกิรินยาตอบสนองแบบนี้ ยิ่งทำให้เทรุหนักใจ แต่เมื่อลองสอบถาม เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านบนแล้ว ก็ได้ความว่าพึ่งจะหมดสติได้ไม่นาน บางทีคงเป็นเพราะอาการอักเสบที่ข้อเท้าด้านขวา บวกน้ำค้างในตอนกลางคืน รวมไปถึงความเหนื่อล้าที่สะสมมาตลอดทั้งวัน เลยทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าเหนื่อยอ่อนจนหมดสติไม่รู้สึกตัว
เขาปถมพยาบาลเบื้องต้นให้กับชิโนมิยะ เมื่อพันผ้าที่ขาเสร็จแล้ว ชายหนุ่มหยิบยาแก้อักเสบกับยาลดไข้ที่พกมาออกมา เทรุมองสีหน้าที่ซีดเผือกของอีกฝ่าย ก่อนจะหยิบยาใส่ปากแล้วจับคางขอชายหนุ่มให้เผยอออก แล้วประกบจูบไปที่ริมฝีปากนุ่มพลางใช้ลิ้นดุนเม็ดยาเข้าไปในปากของอีกฝ่ายจากนั้นเทรุเปิดน้ำที่เอามาด้วยอมไว้ในปากแล้วส่งน้ำผ่านริมฝีปาก เทรุอมน้ำไว้ในปากก่อนจะประกบส่งน้ำไปอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเม็ดยาผ่านลำคอลงไปแล้ว ชายหนุ่มจึงหยุด และนั่งลงข้างชิโนมิยะ ที่ยังหมดสติอยู่
" งานนี้ นายติดหนี้ชั้นนะ... เจ้าบ้าชิโนมิยะ"
aria- Admin
- จำนวนข้อความ : 70
Join date : 27/03/2010 -
หน้า 1 จาก 1
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|